Gun

Mathijs POV
Het besef van tijd ben ik al lang kwijt. Hoe lang zit ik hier nu al? Een week? Een maand? Een jaar? Ik weet het niet. Het enige dat ik weet is dat het hier altijd donker is, altijd nacht. Mijn horloge is stil blijven staan, ik ben de hele dag met niks anders bezig dan met slapen en nadenken.

Een tijd geleden kwam de man mijn gevangenis binnen. Hij vroeg me om op te staan. Ik antwoordde dat dat niet kon, omdat mijn enkel pijn deed. De man heeft toen naar mijn enkel gekeken en is toen weggegaan. Na wat ik schatte op een paar uur, kwam hij weer terug met een vrouw, zij heeft mijn enkel in het gips gedaan. Daarna is ze weer weggegaan. Toen ik aan de man vroeg wie zij was antwoordde hij niet.

Ik lig in het donker te staren. Ik voel me zwak en vies. Ik heb honger en ik heb last van chronische hoofdpijn. Ik wil hier weg, maar ik denk niet dat ik hier ooit weg kom. Vooral niet met een gipspoot. Ik zucht een keer diep. Als ik Fay nou alleen nog maar kan vertellen dat ik van haar hou, dan heb ik er vrede mee. Ze moet weten dat ik nog leef. Terwijl ik in het donker lig te staren begint er in mijn hoofd een plan te vormen. Ik ga rechtop op mijn matras zitten en hijs mezelf overeind aan de muur. Ik ga strompel naar de deur toe en ga ernaast staan. Ik wacht voor mijn gevoel uren voordat ik voetstappen hoor. Ik druk mezelf zo plat mogelijk tegen de muur. De deur gaat open en de man stapt naar binnen, zodra hij me voorbij is ren ik mijn gevangenis uit en gooi de deur achter me dicht. Ik hoor de man vloeken, en een sleutelbos rinkelen. “Shit”zeg ik. Hij heeft sleutels bij zich, ik moet opschieten! Ik kijk nu pas om me heen, ik sta in een smalle gang van grijze stenen, voor me loopt een trap omhoog. Ik strompel de trap op en bid dat de deur bovenaan niet op slot zit. Ik druk de klink naar beneden en gelukkig gaat de deur open. Ik sta weer in een lange gang, maar dit keer met deuren, ik open de eerste deur en strompel naar binnen. Mijn oog valt op een mobieltje dat op tafel ligt. Eerst de politie bellen, of eerst Fay? Ik grijp het mobieltje en toets het nummer van Fay in, dat ik uit mijn hoofd ken. De telefoon gaat een paar keer over en dan neemt Fay op. “Met Fay”zegt ze. Ik kan wel huilen bij het horen van haar vertrouwde stem. “Fay?”fluister ik schor. Het blijft even stil. “Ma..ma..mathijs”stamelt ze. “Fay, ik hou van je, maar kijk uit voor…”voordat ik mijn zin kan afmaken word ik op de grond gegooid en valt het mobieltje op de grond. Ik wil naar het mobieltje grijpen maar voordat ik het kan pakken gaat de man er met zijn voet op staan en wordt het mobieltje verpletterd. “Nee!”schreeuw ik. De man komt naar me toe gelopen. “Wat dacht je dat je aan het doen was”sist hij. Geschrokken van zijn felheid krimp ik in elkaar. “Ik kan me dit soort acties niet meer permitteren”sist de man weer en ik hoor een klik. Het volgende moment staar in de loop van een pistool.