3.0

Die avond stond ik door het grote keukenraam van het oude, afgelegen huurhuis naar buiten te kijken. Vandaag was alles goed verlopen, ze geloofden mij, misschien hadden ze zelfs medelijden.
Over een klein kwartiertje zou Elena hier zijn, om te bespreken hoe we Katherine gaan vermoorden. De broertjes hadden een plan, eentje dat nooit zou lukken. Maar daarom had Elena mij gecontacteerd. Nadat Katherine ontsnapt was uit de tombe, had ze doorgehad dat ze geen partij waren voor de wezens die achter hen aanzaten. Daarom was ik hier. Ik kon haar en al die andere vermoorden en mijn nagels lakken tegelijker tijd.
‘Hallo Elena,’ Ik hoefde me niet om te draaien om te weten dat ze er was. ’wanneer?’
‘Volgende week, ze willen niet te lang meer wachten. Hoe sneller, hoe beter.’
‘ Goed, ik zal er zijn.’
Ze maakte aanstalten om te vertrekken.
‘Waarom doe je dit eigenlijk?’ ze draaide zich nieuwsgierig terug om en liet de deur achter haar dicht vallen. ‘Ik bedoel, je nam wel een risico, ik kon je vermoorden, in een vingerknip. Of ik kon je uitleveren aan Klaus. Je riskeerde je leven.’ Ik stond nog steeds naar buiten te kijken. Ik had nog geen vin verroerd. Ik kon haar nu toch niet in de ogen kijken, ik zou toch enkel pijn zien.
‘Dat weet ik, ‘ begon ze ‘maar ik kon het niet meer aanzien hoe de mensen van wie ik hou aan het lijden waren. Ik verloor ze, stuk voor stuk. Ik kon het niet meer aan.’ Het verdriet doorklonk in haar stem. Ik kon het niet meer laten, ik moest me omdraaien. Tranen stroomden over haar wangen. Ik zette een paar stappen in haar richting, tot ik voor haar neus stond. Ik keek haar in de ogen. ‘Je bent zo moedig, Elena. In mijn hele leven heb ik nog nooit iemand zoals jij gezien. Je zou je leven opofferen voor je geliefden. Ik bewonder je, mijn kind.’
‘Jij bewonderd mij?!’ vol ongeloof keek ze me aan. ‘ Jij bent de sterkste vampier ter wereld, je kan alles krijgen wat je wil.’
‘ Elena, ik ben niet wie je denkt, ik ben niet de vampier die jij denkt dat ik ben.’ Ik zou dit niet mogen vertellen, ik zou moeten zwijgen. Maar ik kon me niet houden. ‘Elena, ik heb nooit mijn gevoelens geblokkeerd. Ik wou het niet, ik wou geen monster zijn. Ik drink al lang geen mensenbloed meer, ik heb het niet nodig.’ Dit was doem, ík was dom. De woorden die mijn broer eeuwen geleden tegen me had gezegd weerklonken door mijn hoofd. “Mijn lieve zus, wees voorzichtig met wat je zegt en doet. Onthul nooit je ware identiteit. Laat nooit je zwakheden zien, de vijand zal ze tegen je gebruiken.” Hij dramde het in mijn hoofd, Hij bleef het herhalen, tot hij stierf. Ik deed niet wat hij zei, daardoor werd ik zo’n wraakzuchtig monster. Ik maakte dezelfde fout opnieuw, en ik kon er niets aan doen. ‘ Ik hou er niet van om onschuldige levens te nemen maar soms moet het, anders overleef je niet in deze wereld.’
‘Waarom doe jij dit eigenlijk? Je kent me niet, wat heb jij eraan?’
‘Laat ons zeggen dat ik er ook zo mijn voordelen kan uithalen.’ Ze keek me terug in de ogen en wat ik nu zag was pure dankbaarheid. Ik had het moeilijk, het was moeilijk om dit masker op te houden in haar bijzijn. Ik beed op mijn lip, om te beletten dat ik nog meer dingen zei die ik beter voor mezelf hield. Ik liep terug naar het raam, terwijl ik de façade – met veel moeite- weer naar boven probeerde te duwen. ‘ Ga, Elena. Er wacht iemand op je.’ Toen stond ik daar weer in mijn eentje in de donkere kamer. Alleen, zoals ik al honderden jaren was, zoals ik altijd al was geweest, zoals ik altijd zal zijn.