00,15

DJenna Warner

Mijn prachtige, gebroken, enkel was gehuld in mooi -kuchkuch- blauw gips. Als er een kleur was wat ik haatte was het wel bláúw, ik had de artsen nog wel gevraagd of er geen rood was. Maar nee alle andere kleuren waren op, en wit vond ik ook weer zo oudwijfig. En toen kwam Jesse ertussendoor dat Blauw perfect was. Ik kon hem wel voor zijn kop rammen, had ik trouwens graag gedaan. En voordat ik toen kon weigeren, zat het er al omheen. Óf ik was traag van begrip, óf die dokters waren gewoon super snel. Hoe dan ook, we stopten nu voor mijn grote, onbenullige, villa huis. Langzaam pakte ik de deurklink vast en opende ik het portier. "Wacht nou, ik help je.." Kwam er van naast me. Ik zuchtte, sloeg mijn armen over elkaar en wachtte ongeduldig af. Ik hoorde het portier naast me dichtslaan."Kon dat niet wat sneller?" Vroeg ik toen hij na een minuutje bij me was. "Moet jij zo nodig zeggen.." Hoorde ik hem binnensmonds mompelen. "Ja.." Zei ik droog terwijl hij zijn handen om mijn benen door liet glijden en me optilde, ik sloeg een hoog gilletje en sloot mijn armen om zijn hals. "What are you doing? I can walk!" Riep ik uit terwijl ik driftig begon te spartelen en hij me nu een kneepje in mijn been gaf. "Laat me je gewoon dragen, ik wil niet dat je vader denkt dat ik je pijn laat leiden door je met die stomme krukken laat lopen.." Zei hij met een, waarschijnlijke, gefakte glimlach op zijn gezicht. "Mh, ik denk eerder dat mijn vader dát graag ziet, dan dat jij met je handjes aan mij zit.." Zei ik fel, wat hem een beetje deed verstijven, dat gaf mij de kans me los te maken en mijn voeten op de grond te zetten. "Like you.." Zei ik toen vrolijk en voordat ik het wist had ik mijn lippen op zijn wang gedrukt. Stomme stomme ik, kuste ik Jesse Mccartney nou op de wang? Mijn aardsvijand? Ik moest echt eens normaal gaan doen. "Forget it.." Mompelde ik toen, met lichte blosjes op mijn wangen. Damn ik bloosde écht alleen maar, wat was er gebeurd met mijn pokerface? Ik wierp een blik op Jesse die nu net een levend standbeeld leek. Langzaam hinkelde ik terug naar de witte Range Rover en trok ik mijn, ubersexy, bijpassende blauwe krukken uit de auto. "I hate blue.. " Mompelde ik zacht, waarna ik mijn armen door de beugels liet glijden en ik, onhandig, richting het grote ijzeren hek krukte. Daar drukte ik op de grote zwarte knop en hoorde ik de butlers stem door de speakers. "Hallo, who's there?" Hoorde ik zijn hoge stem, met een zwaar engels accent zeggen. "James, it's me.." Mompelde ik zacht. Waarna ik wachtte totdat de poort openging, wat natuurlijk niet het geval was en ik nogmaals moet aanbellen. "JAMES, LAAT ME ERIN, OF IK LAAT JE ZODADELIJK NOG ONTSLAAN JIJ.." Gefrustreerd balde ik mijn vuisten en maakte ik een paar boxbewegingen voor het cameratje. Direct ging de poort open en glimlachte ik even. Dat waren de magische woorden. "Dankje James, you'r rock.." Mompelde ik nog door de speaker terwijl ik rustig door het hek krukte. Jesse stond wat hopeloos voor het hek en stopte zijn handen in zijn zakken. "Dus uhm..dan zie ik je morgen?" Vroeg hij zacht. Ik zuchtte en draaide me om. "Natuurlijk, ik zie je morgen op het werk Jessie.." Zei ik poeslief, waarna ik mijn hand op stak en hij hetzelfde deed nadat hij breed had geglimlachd, en had...gebloosd? Verward schudde ik mijn hoofd waarna ik het lange pad op krukte, ondertussen probeerde ik wat op mijn voet te staan, waarmee ik de mist in ging en languit op het asfalt belande. "Auw.." Kreunde ik. Ik keek naar mijn geschaafde handen, die enorm prikten en branden door het vuil wat waarschijnlijk in de wond was gekomen. "Kut weg, kut krukken, kut enkel, kut hakken, kut Lynn, Kut pa, KUT JESSE!" Gilde ik als laatste, als dit allemaal niet op volgorde was gebeurd, wist ik zeker dat mijn leven een stuk beter was, een heel stuk. En om dit alles nog even erger te maken, belanden er een dikke waterdruppel op mijn hand. Ik keek omhoog naar boven, en voordat ik het wist viel de regen met bakken uit de hemel. My life sucks.