010

“Maar, how’s lovelife?” vroeg ik opeens. Waarom vroeg ik dat? Ik bedoel, dan kom ik ook zo over van ‘Ik hoop dat ik een kans heb.’ Terwijl ik dat helemaal niet denk. “Normaal. Ik heb geen vriendin en ben niet verliefd, dus ja. En die van jou dan?” Ik keek hem aan en dacht even van dat ie een grapje maakte. Ik had eigenlijk wel verwacht dat ie een vriendin had. Ik hield sinds twee jaartjes namelijk niet meer echt bij hoe zijn liefdesleven ging. Toen ik het nog bij hield had hij nog een vriendin. Wow, dat klinkt redelijk lang: twee jaar. Want hoe lang was ik eigenlijk al ‘fan’? Vijf hele jaren al ‘fan’. Ja, ik doe fan tussen haakjes, want ik ben niet een echte fan. Hij is gewoon mijn lievelingsspeler van het Nederlandse Elftal, that’s it. “Mijn lovelife is niet zo interessant, geen vriend, geen man, moet er niet aan denken, en ben ook helemaal niet verliefd.” “Heb je geen vriend? Ik had verwacht dat jij en Wendy alle twee bezet waren.” En hij keek me serieus aan. Eerst dacht ik dat ie een grapje maakte, maar blijkbaar was het toch wel serieus. “Nee, het is net een half jaar uit tussen mij en mijn ex. We zijn nog wel vrienden, maar voelen gewoon niks meer voor elkaar.” Hij keek me begrijpend aan. Er viel een stilte, iedereen was stil. De stilte werd doorbroken doordat Robin op stond, je hoorde zijn stoel overduidelijk kraken. Het waren geen goede nieuwe stoelen, maar ze zaten lekker comfortabel. “Ik ga maar eens, check jullie later!” Zei hij en deed ondertussen zijn jas aan. Hij pakte zijn tas, liep langzaam naar de deur en zei nog een keertje gedag. Hij keek ons nog even aan en zei: “Ik denk dat ik jullie ook nog wel een keertje zie!” Ik en Wendy keken elkaar een beetje verward aan maar lieten het er maar bij. Ibrahim keek naar Wendy en zei: “Ik denk dat ik jou ook even naar huis ga brengen, we hebben nog een lange rit te gaan!” Wendy knikte instemmend en tegelijkertijd stonden ze op. Zo dropen ook hun weg. “Wie is de volgende?” vroeg Maarten. “Uhm, Gregory, ook wij hebben een lange rit voor de boeg. Is het niet verstandig dat wij ook een keertje gaan.” Gregory knikte een beetje loom, het leek erop alsof ie even met zijn gedachten weg was. Ik stond op en liep naar de jassen. Toen ik mijn jas wou aandoen pakte Eljero hem opeens af. “Laat mij een man zijn, en laat mij je jas aan doen.” Ik keek hem lachend aan. “Ja, oké, dankje, maar dat had niet gehoeven hoor.” “Jawel, bij een vrouw moet dat wel, zeker als je er achter staat en haar kent.” Ik keek hem niets begrijpend aan. “Maar bij Wendy...” “Daar deed Ibrahim hem aan, zag je dat niet?” Ik keek hem verbaast aan, dat had ik niet gezien. Ik schudde mijn hoofd en sloot daarmee de discussie.

Gregory en ik liepen naar zijn auto, ik vroeg me af welke van hem was. Hij liep naar een grote zwarte Mercedes Benz. Hij pakte zijn sleutels, drukte op een knopje, en de auto was open. De Mercedes was wel heel mooi, en helemaal niet vuil. Gregory begon vlugger te lopen, ik had geen zin om hem zo snel te volgen, dus liep in mijn eigen tempo verder. Blijkbaar moest ik hem ook niet volgen, want hij deed de deur voor mij open. Wat een echte heren hier zeg! Ben ik echt niet gewend! Ik stapte in en bedankte hem. “Wil je fooi?” Vroeg ik. “Ja, dank u wel mevrouw.” Ik begon te grinniken. “Heb je pech!” zei ik op een echte Limburgse manier.