42. Hidden from the sun

We bleven nog even zo staan en eigenlijk wilde ik hem niet loslaten. Maar ineens rukt Alex zich los en springt opzij.
‘Ah!’ Een pijnlijke kreet verlaat zijn mond
De zon is weer een beetje doorgebroken en al is het bladerendek in dit gedeelte van het bos dik, toch valt er net een straaltje zon op de plak waar we stonden.
Alex kijkt bezorgd omhoog en pakt mijn hand. ‘Kom.’
Hij neemt me mee naar een plek die me totaal niet bekend voorkomt. Dit was ongeveer de plek waar het oude Mystic Falls ooit lag. Dat heeft Damon me wel eens verteld. Het landgoed van de Lockwoods en de Salvatores lagen vroeger op andere plekken, dan nu.
We komen aan bij een soort ruïne en lopen een trap af. Hier kan geen zonlicht komen en het is dan ook aardedonker. Langzaam wennen mijn ogen aan de omgeving en ik kijk rond.
‘Waar zijn we?’
Alex wrijft nog pijnlijk met zijn hand over zijn arm. De plek waar de zon hem net raakte. ‘We zijn op het oude Lockwood landgoed. Deze kelder gebruikte voor transformaties.’
‘Transformaties? Als bij volle maan?’
Alex knikt. ‘Maar nu is het vooral een plek waar ik de dag doorbreng. Ik ga namelijk niet gezellig bij Katherine in de tombe zitten.’ Hij gaat op de grond zitten met zijn rug tegen de muur en ik volg zijn voorbeeld. ‘Het is geen leven zo. Het liefst zou ik Damons ring stelen.’
Ik grinnik. ‘Geef hem nou niet nog een reden om je dood te willen.’
‘Goed punt…’ Geeft hij lachend toe. ‘Maar als ik het terug kon draaien, zou ik het zo doen.’ Zucht hij, met een serieuzer gezicht nu.
Ondanks de koude vloer heb ik het ongelooflijk warm. Het gevoel dat ik mijn zelfbeheersing ga verliezen laait weer. En ik bijt op mijn lip.
Alex merkt het niet. ‘Ik kan niet eens naar buiten nu.’
Een speelse gijns verschijnt op mijn gezicht. ‘We kunnen ons hier binnen toch ook vermaken.’
Alex schiet in de lach en trekt me tegen zich aan. Ik sla mijn armen om zij nek en geef hem een zoen. Zijn lippen gleden in een baan over mijn kaak naar mijn nek. Ik sloot genietend mijn ogen.
Ik hoor dat het buiten weer begint te regenen, maar ik negeer het en nestel me dicht tegen Alex aan.
Ze lippen glijden weer over mijn hals naar beneden, maar plotseling stopt hij. Ik kijk hem aan en zie hoe hij probeert te kalmeren, terwijl zijn rode ogen en de donkere kringen onder zijn ogen weer weg trekken.
Ik strijk met mijn vingers zachtjes over zijn kaak en hij kijkt op. ‘Rustig maar, ik kan er tegen. Je bent niet de enige die snelhelend is.’
Een grijns verschijnt op zijn gezicht en hij gaat verder met zoenen. Ik voel de tanden wel vaag, maar ze doen me niets en langzaam trekken ze ook weer weg.
Speels bijt hij toch even in mijn nek, maar op een manier dat zijn tanden mijn huid niet doorbreken. Met een glimlach kijk ik hem aan.
‘Dat zou ik niet bij jou moeten proberen.’
‘Nee, dan zou het niet echt goed met me aflopen.’
Ik laat me rustig achterover zakken tot ik plat op de vloer lig. Alex buigt naar me toe, maar bijna gelijk ga ik weer zitten. Met een moeilijk gezicht kijk ik naar de stenen grond, waar een puntige hobbel ongemakkelijk in mijn rug prikt.
Ik kijk even bedenkelijk en dan kom ik overeind. Ik trek Alex aan zijn arm ook recht.
‘Kom. Er is nu niemand thuis, en het regent. We kunnen zonder problemen naar binnen.’
‘Wat als hij opeens thuis komt?’ Met “hij” bedoelt Alex Damon.
‘Hij komt pas met het donker thuis en dan kan jij weg, voor hij je ziet.’
Alex grijnst. ‘Waar wachten we dan nog op?’ Hij tilt me op en met een onmenselijke snelheid razen we de ruïne uit en dood het bos. De bomen zijn niet meer dan groenbruine wazen en in minder dan een minuut staan we voor het Salvatore huis.