~7~

~Jasper Hale~

Amedea had me weggestuurd om te jagen, waar ik behoorlijk blij mee was want ik had dorst. Maar iets in me zei dat ik terug moest. Ik deed het niet en greep een paar herten. Na een tijdje jagen kwam ik terug bij het huis. Daar zat Alice op de bank met een bezorgde blik op haar gezicht. Ik rende op haar af. ‘Wat is er, Alice? Wat heb je gezien?’ vroeg ik. Ze keek me aan en zuchtte. ‘Amedea is weg’ zei ze. Ik twijfelde geen moment en rende richting Amedea’s huisje. Ik gooide de deur open en zag dat er niemand was. Ik rende de trap op en vond op haar bed een briefje met mijn naam erop. Ik pakte hem en las hem.
Lieve Jasper,
Ik ben weg, door mijn geheim gaan jullie mij haten, ik weet het gewoon. Ik zag het al aan Emmett en Edward. Ik heb namelijk een lange tijd voor de Volturi gewerkt. Ik bleef in Londen wonen, maar heb altijd mensen op ‘vakantie’ naar hun gestuurd. Dit is niet mijn ergste geheim, maar ik schaam me er wel voor. Mijn ergste geheim is dat ik dit niet deed omdat ik het wou, ik werd verplicht. In onze gave zit nog een extraatje, die je alleen kunt krijgen als je erg veel traint. Het is net zoals de rest niet zo fijn, maar wel handiger. Ik kan je gevoelens zo omzetten dat ik je iets verplicht. Dit was de enige reden waarom ze mij wouden. Maar ik wou niet naar Italië dus bleef ik in Londen. In mijn dagboek heb ik ruim 200 jaar geschreven, ook van kort geleden. Ik had jou verplicht met mij te praten en iedereen in huis verplicht om mij te mogen. Toen ik daarmee stopte omdat Emmett het wist begon hij mij te haten. Net zoals Edward, en nu waarschijnlijk jij ook. Je moet weten dat ik van je hou en dat ik je nooit vergeet.
Ook moet je mijn auto maar aan Rosalie geven, ik weet dat ze hem wilt.
Amedea. Ze kan wat?! Maar waarom kan ik dit dan niet? ‘Veel traint’ had ze geschreven. Ze was ouder dan mij dus had ze meer getraind. Maar ik haat haar niet, ik hou van haar, en nu ben ik haar kwijt. Ik moet haar vinden. Ik legde het briefje terug en rende naar buiten. Haar geur was vers. Ik volgde het totdat ik haar zag zitten, in een boom, snikkend. ‘Amedea?’ vroeg ik en ze keek naar beneden.