(21) Weg

Anna liep met Peter en Jasper naar de schuur.
“Jasper, ga je Resa …?”, vroeg Anna aarzelend.
“Ik-ik-ik …”, stamelde Jasper.
“Ze is je zus”, zei Anna.
“Ik weet het niet”, zuchtte Jasper.
“Maria vergist zich, ze kan hier wel gelukkig zijn.”
“Ik weet het niet, Anna, wat als Maria gelijk heeft?” Anna zuchtte.
“Jasper, ze is je zus, ze vertrouwt je.”
“Dan zal ze het zeker niet zien aankomen, niet gekwetst zijn, het me niet kwalijk nemen”, zei Jasper zacht. Hij zuchtte. “Ik weet echt niet wat ik moet doen.”
“Als je zelfs dat niet weet kan ik je niet helpen”, stoof Anna op. “Ik blijf in ieder geval niet. Ik ga jagen.” Jasper keek haar kwaad aan.
“Het is Maria’s bevel. Zij is hier de baas.”
“Ooit wou jij mij vermoorden omdat ik van Maria de opdracht had gekregen haar te doden, terwijl ik zwoer haar geen kwaad te doen. En wat ga je nu doen?”, siste Anna. Jasper liep kwaad weg. Peter wilde achter hem aan gaan. Anna hield hem tegen.
“Jij houdt van Charlotte, zij houdt van jou”, fluisterde ze. Peter keek haar even verbaasd aan, maar glimlachte toen. Hij knikte even en volgde Jasper.

Jasper riep de eerste newborn bij zich. Anna zuchtte. Ze keek om zich heen. Hier had ze meer dan een jaar gewoond, al de tijd dat ze een vampier was. Ze was hier nooit gelukkig geweest, maar toch keek ze met weemoed de schuur rond. Nooit zou ze hier terugkomen. Ze hoopte dat Peter hetzelfde met Charlotte van plan was als zij met Resa. De anderen konden ze niet meer helpen.
Anna liep naar Resa.
“Kom mee, Resa”, zei ze.
“Wat gaan we doen?”, vroeg Resa verbaasd.
“Trainen”, zei Anna kalm. Resa volgde haar verbaasd. “Kijk uit dat niemand je ziet”, zei Anna. “Het is de bedoeling dat je goed leert sluipen en je leert verbergen.” Ze haatte het om te liegen tegen het meisje, maar ze had geen keus. Resa knikte gehoorzaam. Beide dames slopen weg. Na een tijd begon Anna te rennen. Resa ging achter haar aan. Anna greep Resa’s hand, en ze renden uren lang.