Jocheeeeem.

Met een zucht keek ik opzij. Jochem was zo leuk. Hij had gespierde armen, was best lang, hij had krulletjes en mooie, blauwe ogen.
Al een paar weken vond ik hem leuk en hij had verschillende signalen gegeven waarvan ik dacht dat dat betekende dat hij mij ook wel zag zitten.
Toen de bel ging die het eind van de laatste les aankondigde, haastte ik me naar beneden, richting de kluisjes. Er bevond zich al een lange rij mensen. Toen de lange rij mensen korter was geworden, bereikte ik eindelijk mijn kluisje. Tot mijn schrik zag ik een lange jongen weglopen van mijn kluisje. Ik fronste, hij leek wel wat op Jochem. Met een vreemd gevoel in mijn maag, opende ik mijn kluisje. Er viel een briefje uit. Snel raapte ik het op en keek ik opzij om te kijken of ik iemand zag die er verdacht uitzag.
Toen opende ik het briefje, het was behoorlijk lange. Ik las het door en het kwam er op neer dat de jongen die het had geschreven me leuk vond en me uitvroeg. De brief was ondertekend door een zekere Jochem.
Mijn hart begon sneller te slaan toen ik de naam las en ik besloot hem de volgende dag meteen met het briefje te confronteren.

De volgende dag kwam ik met een kloppend hart op school aan. Het duurde niet lang of ik had de lange jongen die Jochem was al gespot. Langzaam liep ik naar hem toe. Het leek langer te duren dan ik van te voren had gedacht: het was alsof ik in slowmotion liep.
‘Hee,’ begroette ik hem met een flirterige knipoog.
‘Uh, hoi,’ antwoordde hij. Hij keek me raar aan.
‘Over dat briefje hè… Ik zou het erg leuk vinden om een keer met je uit te gaan,’ zei ik.
‘Briefje?’ vroeg hij verbaasd. ‘Welk briefje?’
Met een verwarde blik keek ik hem aan. ‘Nou… dat briefje, waarin je toegaf dat je me wel leuk vond en me mee uitvroeg…?’
Hij keek me even aan en toen viel het kwartje. ‘Oh, dat briefje! Hoe kom jij daar nou aan?’
‘Die lag in mijn kluisje…?’ De verwarring werd alsmaar groter en groter.
‘Hoe kan dat nou weer!?’ riep hij verschrikt uit. ‘Ik had hem in kluisje 683 gestopt.’
‘Uhm, nee hoor, je had hem in mijn kluisje gestopt. Nummer 684.’
‘Oh nou, het was niet voor jou bedoeld. Zou je hem in 683 willen stoppen anders?’
Met pijn in mijn hart draaide ik me om. Ik was nog nooit zo vernederd, en dat nog wel door de perfecte jongen. Ik scheurde het briefje in stukjes en gooide het in de prullenbak.