Hd. 18: Her whisper is the lucifer.

“Twee thee alstublieft.” Ik schuif een briefje van vijf euro over het glazen plateau, wat de vrouw achter de balie gulzig aan neemt. Ze overhandigt me het kleine beetje wisselgeld en loopt naar achter om water te koken. Afwezig staar ik de ruimte door. Ik stond in een café dat deel was van het ziekenhuis. De tafeltjes zijn gevuld met verschillende bezoekers. Sommigen van hen eten of drinken wat, waren kerngezond of zaten in een rolstoel. Sommige bezoekers praatte en lachten met elkaar, anderen keken depressief voor zich uit. Ik was één van hen. Ik vraag me af wat er mis met hen is. Waren ze een dierbare verloren? Of was hun dierbare in de zelfde vreselijke staat als Manouk?
De vrouw achter de balie kwam terug met een dienblad, waar twee kopjes thee opstonden en een doosje met theezakjes erin. Ik graaide er een zakje kersen- en Marshmallow thee uit, bedankte de vrouw gedachteloos en loop terug naar het kamertje waar Yo Seob en Manouk zich bevinden.

Een zachte akoestische melodie dringt diep door tot mijn oren. Yo Seob stond erop dat hij zijn gitaar mee zou nemen, zodat hij een lied voor Manouk kon spelen. “Met een beetje geluk wordt ze dan wakker,” had hij gezegd, “en anders hoop ik dat het tot haar doordringt, zodat ze mijn liefde bijna op haar tong zou kunnen proeven.”
Met het opgewarmde dienblad in mijn hand blijf ik stil staan. Ik sluit mijn ogen en laat de muziek tot me doordringen.

Ik hoor Yo Seob zuchten en een doffe dreun toont aan dat hij zijn gitaar aan de kant zet. Ik loop naar de deur toe en kijk hem lichtelijk ontroerd aan. “Dat was mooi”, fluister ik zachtjes, “ik weet bijna zeker dat ze hetzelfde voor jou voelt.” Ik hoef maar een paar stappen te zetten om bij hem te komen, zodat ik mijn armen om hem heen kan slaan en hem troostend heen en weer kan wiegen.

Link naar het lied: http://www.youtube.com/watch?v=sLrt6g2EfvM
Ja, manouk. Dat is kwijlbaar, ja xd