Hd. 17: Her whisper is the lucifer.

De felle ochtendzon ontwaakt me, waardoor mijn ogen als automatisch dichtknijpen tegen het felle licht. Moeizaam kom ik overeind, wrijf ik de slaap uit mijn ogen en kijk ik onderzoekend de kamer door. De rechterzijde van het bed is leeg, wat betekend dat Hyun al vroeg opgestaan is. Ik zucht even geërgerd, gewend aan een tedere ochtendkus die me uit mijn slaap ontwaakt, niet door zonnestralen die pijnlijk in mijn gezicht branden.
Ik sla de deken van me af en sla mijn benen over het bed heen. De deur naar het balkon staat een klein stukje open en ik hoor vogels fluiten aan de andere zijde van het gebouw. Ik loop een stukje naar de deur toe en een kleine windvlaag omarmt me, koelt mijn oververhitte lichaam een stukje af en verdrijft de slaap uit mijn lichaam. Met lompe stappen loop ik naar beneden.

“Waar is Hyun?” vraag ik als ik beneden kom. Yo Seob zit in kleermakerszit op de grote, beige bank en lepelt een kommetje cornflakes leeg. Ik moest er niet aan denken om s’ ochtends te eten, ik heb een hekel aan de ochtendsmaak in je mond als je je ontbijt naar binnen probeert te werken.
Yo Seob graait de afstandbediening van de tafel af en zet de tv uit, dan went hij zich tot mij. “Die is al naar zijn werk. Je zag er zo vermoeid uit in je slaap, dat hij het lef niet had om je wakker te maken.”
Ik knikte als antwoord en liep direct door naar de keuken, waar ik een glas melk voor mezelf klaarmaakte en in één keer naar binnen goot. “Was je vandaag nog van plan om naar Manouk toe te gaan?”
Yo Seob krabbelde overeind van de bank en knikte. “Dat was ik eigenlijk wel van plan, ja. Ga je met me mee?” Hij keek me aan met onschuldige ogen, die even groot als de maan leken te zijn. Ik knikte en deelde mee dat ik mezelf nog wel eerst op wou frissen. Zonder op een antwoord te wachten liep ik naar boven en liet ik de kraan van de douche lopen.