F*ck me, I'm a celebrity [TokioHotel] #4

‘Bill Kaulitz! Als je binnen twee minuten niet beneden bent, staat er je wat te wachten!’ het gekrijs van onderaan de trap klonk alsof de persoon op ontploffen stond. Wat waarschijnlijk ook wel zo was. ‘Man, het is pas kwart over twaalf! Kom over een uur maar eens terug.’ Mijn bedoeling om me hierna nog eens om te draaien en verder te slapen, viel in het water door stevige bonken op de trap.
‘Meneer heeft misschien tijd genoeg, maar ik niet! Wat heb je gisteren in godsnaam uitgestoken waardoor het nu aan de deur vol staat met paparazzi en de krantenkoppen enkel over jou gaan?’ dat mama kwaad is, was nu wel duidelijk. ‘Niets dat je aangaat, ik regel het wel. Kan je dan nu vertrekken? Ik heb niet graag pottenkijkers als ik me aankleed.’ Ik opende de deur en maakte een het-is-hierlangs gebaar. Woedend vertrok ze en ik nam zorgvuldig mijn kleren klaar.
Voorzichtig opende ik de deur, maar kreeg al snel enkele micro’s onder mijn neus geduwd. Geïrriteerd duwde ik ze weg. ‘Ik geef een persconferentie morgenvroeg. Geen verdere commentaar meer.’ Iedereen stond naar mij te gapen, niet voor lang want geen twee seconden later fluisterden ze tegen elkaar: ‘Kan hij dat wel doen?’, ‘Heeft hij daar toestemming voor?’ …
Geweldig als ik ben, kon ik het niet laten. ‘Ja, ik kan dat. Jullie niet hé?’ toen smeet ik de deur zo hard dicht dat het glas bewoog. Morgen een persconferentie dus.
‘Bill, kom je tv kijken? Je bent erop!’ Tom zat al languit gestrekt in de zetel. Ik wist dat ik hier onmogelijk onderuit kon, dus ging ik maar in het hoekje van de zetel zitten. Tom nam immers het grootste deel in beslag. ‘Wel Bill, dat heb je goed voor elkaar gekregen.’ Tom schoof wat op zodat ik tenminste lucht had om te ademen. ‘Dankje.’ ‘Dat was sarcastisch bedoel hoor.’ ‘Het mijne ook. En als het nu niet geeft, ga ik naar boven om een conferentie voor te bereiden.’ ‘Oké, je doet maar. Mag ik morgen ook komen?’ en daar hadden we het enthousiasme van Tom weer. ‘Doe wat je niet laten kunt.’ En weg was ik.