41. Contagious Chemistry

De volgende morgen schrik ik wakker. Ik zit meteen rechtop en ik kijk om me heen. Ik lig gewoon in mijn bed, de zware gordijnen zijn gesloten en laten net een kiertje zonlicht binnen. Terwijl ik in mijn ogen wrijf, vraag ik me af of ik gister inderdaad wel op het balkon ben geweest. Achteraf lijkt het een beetje vreemd. Waarom zou Alex hier zijn geweest? Het moet wel een droom zijn geweest.
Ik zwaai mijn benen over de rand van het bed en ga douchen.
Als ik me aangekleed heb en ik mijn bed op wil maken, valt me pas iets op. Er zit een post-it blaadje op de lamp, op mijn nachtkastje geplakt. Ik haal het er af en lees wat er staat.
‘Goedemorgen, lekker geslapen? xoxo Alex’
Automatisch verschijnt er een glimlach op mijn gezicht.
‘Waar lach je om?’ Hoor ik Damons stem ineens. Geschrokken kijk ik op. ‘Ik hoorde dat je al wakker was, dus ik kwam even kijken.’ Legt hij uit.
In een reflex grijp ik het briefje en verfrommel het.
‘Wat is dat?’ Vraagt hij nieuwsgierig.
Ik denk snel na. ‘Een geheugensteuntje.’ Lieg ik.
Damon houdt zijn hoofd een beetje schuin. ‘Waarvoor?’
Ik grijp mijn tas en prop het blaadje er in. ‘Ik mocht niet vergeten dat ik vandaag ergens heen moest. Dus, daar ga ik nu dan maar heen. Doei!’
Snel loop ik de kamer uit. In een oogwenk staat Damon voor me.
‘Jasey, wat staat er op dat briefje.’ Het klinkt meer als een bevel, niet als een vraag.
‘Stefan had gevraagd of ik iets voor hem wilde doen. En dat heb ik even opgeschreven.’
Damon kijkt me even onderzoekend aan. ‘Het is geen geheugensteuntje, hè?’ Vraagt hij dan. Ik schud schuldig mijn hoofd. ‘En je gaat me niet vertellen wat er wel op staat?’ Weer schud ik mijn hoofd. Damon haalt zijn schouders op. ‘Oké, dan zie ik je vanavond wel weer.’
Een grijns verschijnt op mijn gezicht en ik loop door naar buiten. Daar blijf ik even twijfelend staan. Waar zou hij zijn? Ik loop verder en beland in het bos. Ik heb geen idee waar ik heen loop, maar ook geen idee waar ik zou moeten zoeken. Ik kijk nar de lucht die nu helemaal grijs getrokken is. Geen straaltje zon is meer te zien.
Ineens hoor ik iets achter me.
‘Zoek je mij?’ Ik draai me om en kijk recht in het gezicht van Alex. Aan de ene kant lijkt hij blij om me te zien, maar aan de andere kant ziet hij er ook erg kwetsbaar uit.
'Vannacht op het balkon… Ik heb niets gedaan.' Probeert hij zichzelf te verontschuldigen. 'Ik heb je alleen teruggelegd en daarna ben ik weggegaan.'
Ik heb het gevoel dat ik mijn zelfbeheersing ga verliezen, maar het voelt anders dan andere keren. Deze keer word ik niet overmand door woede.
Hij gaat met zijn hand door zijn haar om zichzelf een houding te geven. 'Ik lieg niet.'
Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. 'Ik geloof je.' Ik loop naar hem toe en ik zie hem even verward kijken. ‘Ik geloof het allemaal.’
Hoop laait op in zijn gezicht en hij strijkt een plukje haar uit mijn gezicht. ‘Het spijt me zo erg, ik was zo bang voor haar.’ Zegt hij bijna op fluistertoon.
‘Shht.’ Ik pak zijn armen beet en leg ze om mijn middel. Dan leun ik met mijn hoofd tegen zijn borst. ‘Ze kan je nu niet meer doen.’
Hij wilt me nog tegenspreken, maar bedenkt zich blijkbaar en leunt met zijn kin op mijn schouder. ‘Ik heb je gemist.’
Ik kijk omhoog. ‘Je hebt me gister nog gezien.’
‘Ik bedoel, ik heb dit gemist.’
Ik zucht diep. ‘Mmm… Ik ook.’