Your past is killing me [24]

Pfft, toch niet weer. Ik word hier echt moe van. Al dat stressen en achtervolgen.” Sharona deed ambetant, hoe kon ze? De liefde van mijn leven, toch voor mij, stond voor ons en eigenlijk wou ik zo hard ik kon roepen: “Ik hou nog steeds van jou!”, maar dat wist zelfs ik dat het niet meer kon. “Sharona, stop met zagen. Ik hou van hem. Ik waarschuw u; ik ga roepen.” “Oke oke. Ge ziet hem nog graag?! En waarom gaat gij roepen?” “Jah, ik zie hem nog graag. En ik ga da bewijzen door te roepen. Mag het nog?” “Euh, oke dan..”
“IK ZIE JE NOG GRAAG!” het was eruit voor ik het besefte. Alle hoofden in het café keken mijn kant uit; inclusief die van hem. En wat moest ik nu doen? Weg rennen, of naar hém rennen? Uit mijn ooghoeken zag ik Sharona naar me kijken. Heftig kijken, alsof ik juist iemand vermoord had. Hield zij dan niet meer van Tom? Ik durf te wedden van wel.
“Dames, ik zou jullie willen verzoeken het café te verlaten, jullie zorgen voor opschudding. Danku!” een achterlijke serveerster kwam ons eventjes de les lezen. “Hier kom ik nooit meer…” hoorde ik Sharona grommen. Nu staan we hier mooi op straat. Belachelijk gemaakt voor heel dat prutscafé en nog steeds verliefd. Verdomme, tgebeurd toch altijd met mij ze! “Dan gaan we maar verder zeker?” “Oke, theeft nu toch écht geen zin meer.” En zo vertrokken we, beteuterd als iets. Nu had ik eens de kans om hem te laten weten dat ik me verloren en alleen voelde zonder hem, heb ik het helemaal verknald. Ik haat mezelf.