Your past is killing me [23]

Kaulitz, Kaulitz, Kaulitz! Haar achternaam was Kaulitz! Maar die twee in de winkel dan? Dat waren toch geen vrouwen!? Mijn hart sloeg over toen ik aan de winkel dacht; ze zijn zo dichtbij geweest & we hebben ze niet herkend! Dat is haast onmogelijk! En toch is het zo…
“Dat kan niet! Ik moet onmiddellijk terug naar die winkel! Kom mee!” Sharona trok hevig aan mijn arm. En arme Jake stond daar beteuterd te kijken toen we de deur uitvlogen. Pech voor hem, vetzak. Ik zag niet hoe we liepen, wel zag ik dat ik tegen een bejaarde in een rolstoel was gelopen. Ik wou nog ‘sorry’ roepen, maar ik viel al over een vuilnisbak. Echt niets voor mij, zo hard lopen.
Vlak voor de ingang stond een politie agente. Ik kwam hijgend bij haar toe en keek haar opdringend aan terwijl ik haar vroeg of ze twee jongens had gezien en welke kant ze opgingen. Traag antwoorde ze: “JAh, ik heb er gezien. Ze liepen naar rechts, of wat het nu links. Nee, toch rechts. Alhoewel, neen, toch naar links.” “Eh wijf wat ist nou? Links of rechts? Kent ge eigenlijk het verschil wel?” was het nodig om zo uit te schieten? Ja, eigenlijk wel. “Euh, ze gingen naar rechts.” Die agente was volledig in shok! En wat dan nog –‘
Niet veel later stonden we ten midden van een andere drukke winkelstraat. Rechtover ons was er een gezellig cafeetje. Ik moest echt iets naar binnen! “Kom” ik trok Sharona mee naar binnen. Ik bestelde en we gingen in de hoek zitten ver van alle mensen. “Psst, kijk eens recht voor je, die twee kijken ons aan.” Sharona fluisterde. “Waar” subtiel als altijd zette ik me recht en speurde het café af. En daar in de hoek zaten inderdaad twee mannen naar ons te kijken. Twee mannen met zwarte kledij.