Your past is killing me [21]

Ik moest en zou weten wie me zo ‘stalkte’. “Sharona, hebt ge ’n minuutje?” “Tuurlijk, wa scheelt er?” ze kwam van achter de rekken vandaan. “Ik wordt gestalkt” fluisterde ik. “Echt? Weet ge door wie?” “Nee, ma ze lopen door de herenafdeling”ik trok een daar-gaan-we-toch-niet-in gezicht. “Dan gaan we ze toch gewoon zoeken zekers!” ze begreep mijn blik duidelijk niet --‘ “Oke dan..” Wat als de ‘stalkers’ bekenden waren? Er rilde, en niet van de kou. Sharona was al een paar meter voor toen ze riep: “Ellis, kom eens!” Toen ik bij haar stond, stak ze een eyeliner in de lucht ter hoogte van mijn schouder. “En wat moet dat voorstellen? Tis nen gewoone eyeliner!” ik snapte er niet veel van. “Awel, die viel uit de tas van die ene vent, misschien kunnen we der zo achterkomen!” ze lachte. “En hoe wil je dat doen denkte?” dit was haast onmogelijk…”Weetge nog die ene keer, lang geleden, dat we in het park zaten en er ne jongenbij ons kwam zitten?” “Euh, ik denket, ma wa heeft die gast daar nu mee te maken?” “Wel, toen gij wou vertrekken heb ik nummers uitgewisseld en meerdere keren afgesproken enzo. Ik kwam te weten dat hij zo een machientje heeft waarmee ge dingen dateren; welke dag is het gekocht, wie is de eigenaar, uit welke winkel kom het.” “Oh, en nu wilt gij naar die gast gaan ofzo?” ik begon het te snappen “Inderdaad” ze glimlachte voldaan.
Even later liepen we de drukke winkelstraat door en sloegen we een zijstraatje in. Zo een met van die brandtrappen aan de zijkanten van de vervallen appartementen. Ze stopte voor een huis en drukte op de bel. Het was zo’n oude verroeste bel, die er bijna afviel. Ik hoorde gestommel op de gang: “Wie is daar?” riep iemand geërgerd.