Chapter 20. His warmth

Ravens pov:

Zenuwachtig stond ik voor de deur. Mijn handen waren zweterig en mijn hart bonkte in mijn keel. De deur maakte een piepend geluid toen ik hem opende. Op het bed lag de jongen. Zijn ogen waren gesloten en zijn mond lag half open. Hij lag er mooi bij, net als Destiny. Onschuldig, lief. Schijn bedriegt. Ik had het gezien, ik had het gevoeld. Voorzichtig zette ik een paar stappen de kamer in. Zonder geluid ging ik op de rand van zijn bed zitten. In zijn hand lag zijn iPhone. De oortjes daarvan hingen langs zijn hoofd. Ik pakte de oortjes van het bed af, zodat hij zichzelf er niet in zou verwikkelen. Daarna pakte ik de iPhone. Bang dat zijn huid de mijne in brand zou zetten, raakte ik hem niet aan. De iPhone legde ik op het nachtkastje. De kamer was een puinhoop. Kleding, scherven en andere spullen lagen bezaait over de vloer. Hij had zo boos geklonken. Zijn geschreeuw kon door het hele huis worden gehoord. Jazmyn en Jaxon waren spontaan opgehouden met praten, of brabbelen zoals Jaxon deed, en waren weggekropen als twee kleine muisjes. Destiny was uiteindelijk in huilen uitgebarsten. Ik gaf hem gelijk. Ik wilde ook niet dat hij bleef. Hij was arrogant, egoïstisch en een aandachttrekker. De jongen draaide zich van zijn zij op zijn rug. Hij murmelde wat. 'Caitlin.. Chaz... Ryan.. Ze is het,' mompelde hij. Was Caitlin zijn vrienden? Zijn gezicht vertrok, alsof hij een nachtmerrie had. Even twijfelde ik of ik hem wakker zou maken. Zou hij opgelucht zijn dat ik hem had gered? Zou hij boos zijn dat ik hem had wakker gemaakt? Ik besloot niets te doen en naar zijn slapende gezicht te blijven kijken. Hij draaide zich weer om en zijn hand viel op mijn schoot. Ik verstijfde volledig. Mijn hart leek niet meer te kloppen. Mijn longen leken geen lucht meer op te willen nemen. Maar... er verschenen geen beelden. De wereld leek gewoon door te draaien. Mijn oren floten niet, op mijn netvlies verschenen geen zwarte vlekken en er werden geen messen in mijn borst gestoken. Buiten floten de vogels vrolijk. Ik zuchtte opgelucht. De warmte van zijn hand op mijn been leek door mijn broek heen te gaan. Voorzichtig streelde ik over zijn handpalm. Mijn vingers volgden de lijntjes die als littekens op zijn hand gegrift waren. Zijn handen voelden zacht. Twijfelend liet ik de mijne erin glijden. Mijn hand leek klein vergeleken bij die van hem. Een glimlach speelde rond mijn lippen. Als snel werd het sprookjesachtige moment doorbroken door de jongen die zijn ogen opende en kwam met een schok overeind. Met een harde klap viel ik van het bed af op de grond. Angstig kroop ik naar achteren tot ik met mijn rug tegen de kast aan kwam. Verbaasd bleef hij me aankijken. De stilte keerde terug, de rust liet niets meer van zich horen. De jongen kroop ook van het bed af en kroop naar me toe. Ik drukte me tegen de kast aan, hopend dat ik er misschien doorheen kon gaan, en richtte mijn ogen op de grond voor me. Hij kwam dichtbij. Naar mijn idee té dichtbij. Ik voelde de warmte van zijn lichaam. Hij had zich over mij heen gebogen, als een soort schild. Het kon ook als een soort val zijn, zodat ik niet weg kon komen. 'Sorry.' Er kwam bijna geen geluid meer over mijn lippen. Hij grinnikte even humorloos. 'Waarom zeg je sorry?' 'Omdat ik op je kamer was zonder je toestemming, omdat je waarschijnlijk alleen wilde zijn, omdat ik je iPhone en oortjes heb aangeraakt om op het nachtkastje te leggen en omdat ik je wakker maakte,' fluisterde ik. 'Dat maakt niet uit.' Hij zei het alsof het niets was dat ik zomaar zijn kamer insloop, aan zijn spullen zat en hem wakker maakte. Hij zakte zijn hoofd en probeerde me aan te kijken. 'Niet doen.' 'Waarom niet?' Elke keer als hij iets zei streek zijn adem over mijn gezicht. 'Dan zie ik enge beelden.' Het bleef even stil. 'Van vroeger?' Ik knikte. 'Hoe zien ze eruit?' Hij stelde teveel vragen. 'Het zijn alleen vage beelden, maar ze steken in mijn borst.' Mijn hand legde ik op de plek waar mijn hart moest zitten. Twijfelend stak ook hij zijn hand uit. 'Ik zie ze ook als mensen me aanraken,' zei ik waarschuwend. Toch legde hij zijn hand op de mijne. Weer verstijfde ik, weer gebeurde er niks. Hij wreef het er niet in dat ik net iets doms had gezegd. 'Waarom nu dan niet?' was het enige wat hij zei. 'Weet ik niet.' Uit het niets omhelsde hij me. Zijn geur dronk door mijn neus. De warmte van zijn lichaam lag nu als een deken om me heen. Het werd wazig voor mijn ogen en ik voel hoe zijn warmte en geur me weg lieten vallen.

Ik lag in het gras, omhoog kijkend naar de sprankelend blauwe lucht. Ik duwde mezelf overeind en keek om me heen. In de verte zag ik een meisje. Haar zwarte haren waren in twee vlechtjes gebonden. Als ze huppelde, gingen de vlechtjes heen en weer. Achter haar liepen twee mensen, waarschijnlijk haar ouders. Het meisje rende naar haar vader toe, die haar oppakte en door de lucht zwierde. Daarna werd ze vastgepakt door haar moeder, die haar knuffelde en een kus op haar wang gaf. Het meisje giechelde hard. Ze werd weer op de grond gezet. Plotseling rende ze hard op mij af. Ze zwaaide vrolijk. Weifelend zwaaide ik terug. Haar ouders kwamen naast haar staan en pakten elk hun hand. Met z'n drieën lachten ze naar me. Een gelukkige familie. Ze hadden niets anders nodig dan elkaar.

Met een schok ontwaakte ik uit mijn droom. Direct begon ik weer te huilen. 'Het spijt me zo! Ik had het niet moeten doen! Wat is er gebeurd? Kan ik helpen?' riep de jongen uit. 'H-het is niks,' snikte ik. 'Maar je huilt,' zei de jongen bezorgd. 'Ik huil omdat ik blij ben. Ik zag een familie. Een gezin dat bestond uit maar drie mensen. Toch waren ze de gelukkigste mensen die ik ooit heb gezien.' De jongen antwoordde niet meer, maar bleef me vasthouden. Mijn tranen drupten op zijn borst. Geen van ons maakte het iets uit. Het waren tranen van geluk.