Your past is killing me [19]

“Ow” ik zag Bill zwaar slikken. En Tom? Die was de kamer al uit. Nadat hij Sharona’s gezicht gezien had vermoed ik dat hij er volledig onderdoor zou gaan. Nadat ik me weer concentreerde op Bill zag ik langs zijn ooghoek een traan blinken. En ze naar beneden glijden. “Euh, hallo, ik ben Bill Kaulitz, jullie hebben blijkbaar euh, de meet&Greet gewonnen, euh,..” Bill probeerde zoals bij elke meet&Greet normaal te doen, alleen was het deze keer zéker niet normaal. Hij stotterde en hij viel stil. Een lange tijd keken we elkaar aan. Na bijna een eeuwigheid draaide Bill zich om en liep de kamer uit. “Sorry…” dat was hetgeen wat hij fluisterde toen hij kort daarna de deur achter zich dichttrok, of had ik het me verbeeld? “Wel, dat ging goed” zware sarcastische opmerking van Sharona. Even later kwamen er enkele mannen en een vrouw binnen. Terwijl wij op een stoel zaten, kwamen ze rechtover ons zitten, hun gezichten onverschillig. “Dames, aangezien de jongens hun meet&Greet aflassen wegens persoonlijke omstandigheden krijgen jullie in de plaats een ticket voor nog een concert.” De opgetutte dame liet ons hart stilstaan. Dat kon ze toch niet menen! “Dat kunnen we echt niet aannemen hoor” Sharona probeerde de dame te overtuigen het gewoon zo te laten. En de goedhartige tuttebel trapte er nog in ook! “Nou, als dat hetgeen is wat jullie willen, dan zullen de jongens dat wel respecteren.” Daarmee was de kous af.