Together we can do it

Ik liep over straat, mijn gezicht zo goed mogelijk verborgen onder een donkere zonnebril en mijn capuchon, die ik over mijn hoofd geslagen had. Het was best eng om zo over straat te gaan, ik had geen bodyguards bij me om me te beschermen, dus als ik herkend werd had ik een probleem. Ik zuchtte eens. Soms was het vervelend om zo beroemd te zijn. Wat schichtig keek ik om me heen, zou iemand me herkend hebben? Als ik nu paparazzi achter me aan zou hebben, zou het overal te zien zijn. Snel stapte ik bij de juwelier naar binnen. Ik kwam de ring ophalen, de ring die ik speciaal had laten maken. Speciaal voor haar.

Zenuwachtig sprong ik van mijn ene been op het andere. Vandaag zou het zover zijn. Ik zou haar vragen mijn vrouw te worden. Over een uur zou ze klaar zijn met werken. Als automatisch gleed mijn hand naar het doosje in mijn broekzak. Een glimlach gleed over mijn gezicht. Vandaag zou de dag worden. Ik zou haar verrassen, dat was zeker. Mijn spiegelbeeld keek me zelfverzekerd aan. Ik zuchtte om mijn zenuwen wat onder controle te krijgen. Wat als ze nee zou zeggen? spookte er door mijn hoofd. Snel zette ik de gedachte uit mijn hoofd. Wat zou er kunnen zijn dat ze nee zou zeggen? Welk meisje zou er nee durven zeggen tegen mij? Ik bekeek de ring nog eens. Aan de binnenkant stond de datum wanneer ik haar ontmoet had. Met een glimlach stopte ik het doosje terug in mijn zak. Na diep in en uit geademd te hebben liep ik de trap af. Over een half uur ging het gebeuren, nu eerst zorgen dat ik goed bij haar werk zou komen zonder herkend te worden.

Nietsvermoedend glimlachte ze naar me, terwijl ik rustig haar hand pakte. Een ober begeleidde ons naar een tafel. ‘Waarom gaan we in zoiets duurs eten? Je weet dat ik niet wil dat je veel geld aan me uitgeeft Tom.’ ‘Ik kan het betalen, en ik wil het voor jou, en omdat ik je wat wil vertellen.’ Mijn ogen gleden over haar lichaam. Ik kon het niet helpen, als ik haar zag werd ik gewoon warm vanbinnen. Haar lange bruine haren hingen sierlijk over haar schouders. Ik wist niet dat ik ooit verliefd zou worden. Écht verliefd, niet maar voor een nacht, zoals ik vroeger dacht. Dat had ik afgesloten, nu wilde ik met haar verder. Ik hield van haar, met heel mijn hart, voor haar zou ik alles doen. ‘Tom, ik moet je iets vertellen’, haalde ze me uit mijn gedachten. Ik glimlachte even. ‘Ik jou ook.’ Wat verlegen keek ze weg. ‘Tom, beloof me dat je niet boos wordt..’ Ik legde mijn hand geruststellend op de hare. ‘Tom, ik ben zwanger’, fluisterde ze bijna onhoorbaar. Met een ruk trok ik mijn hand weg. ‘Nee..’ fluisterde ik zacht. Ik voelde tranen achter mijn ogen branden. Daar ging mijn droom, mijn carriëre, alles. Snel stond ik op. Ik wilde even een moment voor mezelf, even een moment om na te denken. Ik rende naar buiten, de donkere wereld in. Waar ik heen ging wist ik niet, het maakte ook niet uit. Als ik maar rustig kon worden. Dit kon gewoon niet waar zijn! Ik zou niet normaal verder kunnen met de band, onze vrijheid zou weg zijn, de zorg die het met zich mee brengt.. Ik zou geen goede vader zijn, dat was een ding. En of ik er aan toe ben? Ik heb geen idee. Druppels vielen op mijn haar, mijn armen en gezicht. Het kon me niks schelen, er waren nu wel belangrijkere dingen. Het flesje wodka in mijn hand deed me vergeten dat het regende, wat er überhaupt om me heen gebeurde. Het kon me allemaal niets meer schelen.

Hoe lang ik nog buiten gelopen heb weet ik niet, het konden uren zijn, ook minuten. Ik ben mijn besef van tijd grotendeels kwijt. Mijn mobiel is leeg, en mijn horloge heb ik uit frustratie afgedaan. Na wat twijfelen heb ik besloten terug te lopen richting huis, hoe lang dat ook zou gaan duren. Eindelijk bij mijn huis aangekomen, deed ik zo stil mogelijk. Waarom weet ik niet, een gewoonte was het niet. Normaal was er toch niemand, behalve ikzelf dan. Ik liep naar boven en besloot een warme douche te nemen, even alles van me af te spoelen. Daarna kroop ik snel onder de dekens. De volgende dag werd ik pas aan het eind van de middag wakker. Mijn hoofd bonkte bijna uit elkaar leek het wel. Ik besloot maar ergens anders te gaan eten, zin om zelf iets te maken had ik toch niet. De kater die ik had door de wodka van vannacht wilde ook niet erg meewerken.

Onbewust draaide ik het zwart fluwelen doosje rond tussen mijn vingers. Iets in me zei me dat ik het niet hierbij moest laten zitten, ik mocht haar niet verliezen. Zeker niet op deze manier. Zij was alles voor me, iets wat ik niet zomaar mocht weggooien. Ik stapte vermoeid in mijn auto, om vervolgens terug te rijden naar huis. Met een zucht zette ik de tv aan. Een beetje afleiding zou me goed doen. Al vroeg besloot ik te gaan slapen, dit zou niks worden anders. Na een tijd lang te hebben liggen en woelen en draaien, stap ik dan toch maar weer mijn bed uit. Ik wist al wat ik zou gaan doen. Binnen een paar tellen trok ik mijn kleding aan en rende ik de badkamer in. Ik checkte of ik er nog een beetje goed uitzag en stapte in mijn auto. Met een diepe zucht reed ik weg.

Na drie keer aangebeld te hebben werd er nog niet opengedaan. Ik kon me er ook wel iets bij voorstellen, welke gek belt er dan ook aan om drie uur ’s nachts. Teleurgesteld slenterde ik terug naar mijn auto. ‘Tom?’ klonk er verbaasd achter me. Ik draaide me snel om. ‘Michelle..’ Ik bewoog me naar de gestalte in de deuropening. ‘Het spijt me’, fluisterde ik zacht. Ze schudde haar hoofd. ‘Niet doen Tom.’ Toch kwam ik dichter bij haar in de buurt. ‘Ik heb nagedacht. Ik wil het, samen met jou, beginnen aan een nieuw leven. Ik zal voor je zorgen, waar ik ook ben. Voor jou, en voor ons kindje. Want ik heb beseft, dat jij alles bent wat ik nodig heb. Baby, I wanna lay you down, on a bed of roses.’ Ik fluisterde de woorden bijna, zo zacht sprak ik ze uit. ‘Michelle, wil jij mijn vrouw zijn?’ Even zag ik de twijfel in haar ogen. ‘Tom..’ was het enige wat ze uitbracht, voor de tranen over haar wangen stroomden. ‘Ik wil dicht bij je zijn, bij ons gezin’, zei ik met overtuiging. ‘Tom, ik wil niets liever’, antwoordde ze, oprecht gelukkig.