Your past is killing me [18]

Sharona was zelfverzekerd “Gij zijt op uwe kop gevalle zeker!?” da kon ze nu toch nie menen! “Ma neh, we moeten gewoon late zien da we erover zijn.” “Maar da ben ík nie!”
*De dag van het concert* Het is vandaag vrijdag de dertiende, normaal brengt deze dag ongeluk voor mij, omdat ik op die dag mijn lompheid niet onder controle kan houden. Maar op deze ongeluksdag heb ik nog niets voorgehad, buiten dat ik bijna van de trap donderde, maar dat deed ik bijna altijd. Ondertussen hadden we besloten om ervoor te gaan, we zijn nog steeds kwaad, maar diep vanbinnen weten we dat ‘onze’ jongens er niets aan konden doen, ze wouden het beste voor ons. En dat kunnen we ze niet kwalijk nemen... Maar veel viel er niet meer aan te doen, het was over. En daar zouden we ons aan houden. Het was maar een stomme meet&greet, veel kon er niet gebeuren.
*na het concert* Tijdens het concert zaten we in een privélounge, heel mooi enal, maar wij zaten daar zenuwachtig te kijken op onze ex-liefjes die de arena in vuur en vlam zetten, naar de gillende meisjes die in bosjes flauwvielen, naar de vele bodyguards, naar alles wat er gebeurde. De jongens hadden geen idee van wie hun meet&greet gewonnen had, wij jammer genoeg wel. Het zal dan ook wel een schok zijn voor beide. Dat hoopte ik alleszins, stel je voor dat het hen niets kon schelen dat wij gewonnen hadden! Ik zou me diep gekwetst voelen.
Een grote gespierde man kwam onze lounge binnen. “Dames, jullie kunnen mee naar de meet&greet ruimte, niet al te zenuwachtig hoop ik?” de man had een fijne en kalmerende stem. Dat luchtte op. Maar niet voldoende. Hij bracht ons naar een grote kamer en we waren er als eerste. De jongens waren zich nog aan het verfrissen en omkleden, dat kwamen we te weten via de bodyguard die duidelijk op Sharona viel. Zijn ogen waren niet van haar of te houden! Na minuten, die wel eeuwen leken te duren, hoorden we een deur kraken, dan even niets meer en dan en bekende stem: “Hallo, zijn jullie de gelukkige winnaars?” het was Bill. Gevolgd door de stem van Tom:”Bill jong, da ziet ge nu toch ook! Wie zou er hier anders binnen geraken!” We stonden met onze gezichten naar de muur gericht. We moesten ons omdraaien, zo konden we toch niet blijven staan! Bijna tegelijkertijd draaiden we ons om met het gezicht naar beneden gericht. Ik voelde een warme, vochtige traan van mijn wang afrollen.