Chapter nineteen

Brooke Julia Sheer
De dagen vliegen voorbij, Ashley beschouw ik nu al als mijn beste vriendin, ze is echt geweldig. “Brookie, kijk eens wat ik heb.” Zegt Ashley met een geheimzinnige grijns. Ze houd twee kaartjes omhoog. “Oh mijn god, is dat?” Ze knikt, en er komt een klein gilletje uit mijn mond. “Voor je verjaardag.” Ik pak de kaartjes aan. TAYLOR SWIFT, staat er in grote letters op. “Maar ik ben pas jarig over twee weken.” “En het concert is over drie dagen.” Ik grijns, dan is het logisch dat ze die nu geeft ja. “Ga jij mee?” “Als jij dat wilt.” Ik glimlach. “Doh.” Ik neem een slok van mijn cola en als Justin aan komt lopen houd ik hem de kaartjes voor. “Ik ga naar Taylor Swift.” “Cool.” Hij komt naast me zitten en pakt ze uit mijn hand. “En wie neem je mee?” “Ashley natuurlijk, ik heb ze van haar.” Hij knikt. “En wat krijg ik eigenlijk van jou, voor mijn verjaardag?” “Een kusje.” Dit soort opmerkingen maakte hij altijd, en eigenlijk word ik er een beetje gek van. Ze geven me een soort van hoop, iets wat ik toch niet heb aangezien hij Caitlin nu wel ziet zitten. Ook al ergert hij zich soms dood aan haar. “Ik kan niet wachten.” Antwoord ik maar. Justin grijnst en pakt mijn cola. “Dat is mijn cola.” “Ja, dat weet ik.” “Wie zegt dat jij daar uit mag drinken?” Ik probeer arrogant te kijken, maar zodra ik Justin aankijk schiet ik in de lach. Ryan komt aan rennen en legt zijn hand uitgeput op mijn schouder. “Het snoep automaat is kapot.” Zegt hij dan, ligt hijgend. Justin springt op. “Gratis snoep.” Hij pakt mijn hand en trekt me mee naar de snoepautomaten, in de gang. “Wat een chaos.” Zeg ik terwijl Justin óns een weg baant tussen de menigte. “Alles is al weg.” Roept hij teleurgesteld als we eindelijk vooraan staan. “Potjandorie.” Ik schud lachend mijn hoofd. “Het waren maar een paar snoepjes Justin.” We lopen terug naar da aula en gaan weer zitten. “Wel hele lekkere snoepjes.” “Hoe durven jullie terug te komen, zónder snoep?” Zegt Sven gelijk. “Alles was al op.” “Jullie hebben het stiekem zelf opgegeten, is het niet?” “Ja, stiekem wel.”