Your past is killing me [14]

*Wete, ik heb geen goesting om over het hotel en zo te schrijven dus: 4 maanden later*
We huren appartementje ergens op de grens van België en Duitsland. Ondanks alles vonden we Duitsland een prachtig land, maar we wouden ook dichter bij onze familie zijn. Uiteindelijk kozen we voor dit appartement. Ondertussen zijn onze harten min of meer aan elkaar gelijmd. We hadden in het begin nog enkele telefoontjes van Bill en Tom gekregen, die we niet beantwoordden. Maar van Lina hebben we niets meer gehoord. Tot voor kort. “Ellis, Ellis, Ellis! Lina staat in de krant! Ze heeft zelfmoord gepleegd..!” schreeuwde Sharona. “Ocharme die ouders. Na alles wat ze ons heeft aangedaan heb ik toch wel medelijden. Maar het haar vergeven, zelfs door zelfmoord? Nooit!” zei ik rustig. “Hé, er staat dat de politie een afscheidsbriefje gevonden heeft & da staat hier: “Ik heb geen spijt van wat ik gedaan heb, het was heerlijk om nog eens die gevoelens te voelen. Jammer dat ik er op den duur niet meer tegenkon..Jullie denken toch niet dat ik uit spijt zelfmoord heb gepleegd? Ik heb het gedaan omdat de paparazzi achterdochtig werd naar onze situatie en ze me zover gedwongen hebben. Maar ik ben nu nog steeds bij mijn volle verstand en ik ben er van overtuigd dat het tussen jullie 4 niet meer goed komt, want wedden dat ik ze in de hel nog steeds kan krijgen?” en ik hoorde Sharona’s ademhaling versnellen. “Verdomme, die bitch is nog steeds dezelfde!” krijste Sharona. “Zet je erover, ze is er niet meer.” bedaarde ik haar. “Nou, ja, ge hebt wel gelijk.”gaf ze toe. Maar ach, ik ga naar de winkel hé, moet ik iets speciaals meebrengen?” “Nee hoor, kies maar.”
*In de winkel* Ik neem fruit en groenten, vlees, aardappelen en frieten, desserst en aperitiefhapjes uit de rekken en zwier ze in de kar. “Nu komen we wel toe voor een weekje.” dacht ik. Ik betaalde aan de kassa, legde alles in de auto en vertrok naar huis. Eenmaal op de parking van het appartement zwaaide ik de zakken met eten over mijn armen en stapte rustig naar de deur. Niets vermoedend natuurlijk… Ik kijk wat rond en zie een vent enkele posters van concerten ophangen aan elektriciteitspalen. Ik keek goed en zag: Paramore, Fall Out Boy, Good Charlotte, Simple Plan en toen stokte mijn adem in mijn keel: Tokio Hotel.