Your past is killing me [13]

En daar stonden we dan; op de trottoir met elk een gebroken hart. Het was zo zielig dat ze ons haast konden meenemen naar een instelling ofzo. Maar toch, ergens zie ik hem nog graag…
Een taxi kwam aan de stoeprand staan. De chauffeur stapte uit en zwierde onze tassen in de koffer. “Waar naartoe dames?” vroeg hij, niet wetend wat er zojuist heeft afgespeeld. “Naar het Hilton Hotel” zei Sharona, met trillende stem. De chauffeur keek raar naar ons en dat kwam waarschijnlijk door de rode ogen, uitgelopen make-up en door het feit dat we met koffers voor een gigantische villa stonden. Die vent dacht hoogstwaarschijnlijk “wie wil er nu uit zo een kasteel vertrekken?” Ach, die vent wist het gewoon niet. We vertrokken en na een tijdje stonden we voor het hotel. Onderweg passeerden wee voorbij veel gebouwen. Maar ik kan niet echt zeggen dewelke, ik was zo overstuur dat ik geen idee had wie of wat onze weg gekruist had. Enkel een supermarkt kan ik me herinneren, maar dat was omdat de taxi zwaar remde en ik wakkerschoot. Daarna zijn we alle twee is slaap gevallen vermoed ik, want toen we aankwamen schudde de chauffeur ons wakker.