Your past is killing me [10]

“Wat een bitch, ‘k ga dat strekenwijf vermoorden jong!!” schreeuwde Sharona tegen mij toen we in een cafeetje om de hoek wat gingen drinken. “Kalm, ge maakt ons belachelijk voort heel ’t cafe!” “Oke, oke” “Weetge, ze deed het vast niet express” probeerde, hoewel ik wist dat het niet veel zou helpen. “Ja vooral! Ik ga toch ook geilen op Bill terwijl ge derbij staat!” “Nee, das waar…” “Ah, toch een die wa mee leeft me mij..” Sharona sloeg nog een glas tequila achterover.“Garçon! Geef mij nog iets straffers!” riep ze –zo zat als iets- naar de ober. “Let niet op haar, ze heeft het moeilijk. Laat die drank maar zitten.” Ik probeerde de ober wat te kalmeren, hij zag er nogal gespannen uit na de aanval van Sharona Kom jong, we zijn voort” ik betaalde en ondersteunde haar naar huis. Godzijdank was het huis net achter de hoek want Sharona zou niet veel langer op haar benen kunnen staan. Eigenlijk was het best wel al laat. Toen we het huis binnen stapten en in de living binnenkwamen zagen we Lina zitten met een brede, eerder wat gemene; grijns op haar gezicht zitten in de sofa. Ik had het kunnen denken dat Sharona zich niet kon inhouden. Soms denk ik dat ik helderziend ben, Sharona ging haast door het lint. Ach, wat wil je, ze was dronken. “Stomme hoer” kaatste ze naar Lina. “Rustig aan, Bill en Tom zijn al gaan slapen. Ge wilt toch nie dat uw schatje uit zijn schoonheidsslaapje gewekt word? Pha, tuurlijk wilt ge da nie! Stelt uw voor! Trouble in paradise!” ze was écht gemeen! “Trien!” schold Sharona, terwijl ik haar stevig vasthield zodat ze niet zou vallen. “Laat me los” eiste ze. Toen ik dacht aan wat ik deze ochtend zag, Lina’s vuile blik, en besefte dat wat Sharona ook ging doen, het misschien het beste was van allemaal. Ik liet haar los en ze stormde op Lina af. “Vuile hoer, laat Tom met rust, hij is verdomme van mij!!” schreeuwde ze en ik hoopte dat de buren ons niet zouden aanklagen voor nachtlawaai. Sharona trok aan Lina’s haar, en ik dacht echt dat ik daar een plukje haar zag liggen, zette haar nagels in haar gezicht, krabde haar overal, ze beet en schopte maar Lina bleef zich verzetten en vocht terug. Soms wel harder. Ik kon het zo niet laten en probeerde toch tussenbeiden te komen maar helaas, vooral Lina sleurde me mee. “En jouw Billyboy mag er ook wel zijn, en lekker kussen dat ie kan.” daagde ze me uit. “Je hebt wat?” gilde ik vol ongeloof tegen haar. “Jij vuile slet!” krijste ik. Ik vermoed dat ik haar bijna aan het wurgen was toen ze naar lucht aan het snakken was. We rolden uit de zetel, al schoppend en al slaand. Opeens hoorden we voetstappen van de trap komen. “Het zijn Bill en Tom, ze mogen echt niks weten! Of we kunnen het allemaal vergeten” zei Lina. Door die opmerking was ik even de kluts kwijt. Alsof het haar wat kan schelen dat we ruzie kregen met Bill en Tom. Maar uit reflex gingen we met z’n drieën zitten in de zetel. We zaten te doen alsof we elkaars haar aan het goedleggen waren. “Wat is hier in hemelsnaam aan de hand” geeuwde Bill “we hoorden precies een gevecht ofzo.” “Euh, Sharona is wat dronken en ze was gevallen op straat. Daarom kwam ze nogal met veel lawaai thuis. En nu verzorg ik haar.” zei Lina rustig, alsof er echt niets aan de hand was. “Amai wa kan da mens liegen!” dacht ik bij mijzelf. En ik was er van overtuigd dat Sharona dat ook dacht want haar ogen schoten van Lina naar mij en ik zag haat in haar ogen.