Your past is killing me [8]

Enkele weken later* We gaan vertrekken bij Charliens ouders, hoewel we weten dan we een kilte zullen achter laten. Ze hadden een grote steun aan ons, maar verdriet moet je een plaats kunnen geven, net zoals ik gedaan heb. Natuurlijk zal ik me onze mooie tijden en haar lach blijven herinneren die Charlien op haar gezicht kon toveren en ik zal haar hangertje voor eeuwig rond mijn hals laten bengelen. Maar we moesten verdergaan. Dat viel me erg zwaar, zeker toen ik Lina’s hart zag breken toen we op het punt stonden te vertrekken. Ik kon haar toch zo niet achterlaten. Ik besloot een geweldig voorstel te doen. “Bill” vroeg ik op m’n allerliefst, “kunnen we Lina niet met ons meenemen. Allee, ze is hier helemaal alleen en had alleen ons, ze kan anders nergens heen en heeft nog altijd steun nodig, en…” zo raaskalde ik verder. “Ellis, verdomme, kalmeer! Natuurlijk mag ze mee met ons. Jouw vriendinnen zijn belangrijk voor jou en ik kan je niet ongelukkig zien. We vinden wel een plekje bij ons in huis.” Was Bills overperfecte antwoord. Lieve hemel, ik was echt geobsedeerd door hem. “Bill Bill Bill, omg omg omg, meen je dat nu? AAAAAH IK HOU TOCH ZOVEEL VAN JOU!!” gilde ik tot hij denk ik bijna doof werd. “Natuurlijk meen ik dat” was zijn rustige antwoord na mijn oorverdovend gekrijs. “We moeten nu naar Lina, het gaan vertellen, ze kan al beginnen inpakken.” Zo sloot ik de conversatie af, maar nu rustiger. *Bij Lina* Ze opende de deur met een gezicht tot op de grond, begrijpelijk, ze wist dat we zouden vertrekken. Maar toen ze me met een grijns zag staan begon ze al te lachen, “Kom toch binnen” zei ze gelukkig. Toen zaten we binnen, in het huis dat ze had geërfd van haar overleden grootmoeder. “We moeten je wat voorstellen” zei ik uitgelaten tegen Lina. “Verteeeel, omg ik word nieuwsgierig!!”kirde ze. “Wat zou je ervan vinden om met ons mee te gaan?” stelde ik voor. “EEEEECHT?? Omg, jullie maken me zo gelukkig!” riep ze uit en vloog me rond de hals, waarna ze op Sharona afliep en haar vast nam. Sharona stikte bijna vermoed ik, aan haar rood worden gezicht en naar het adem snakken te zien. “Ja, echt.” zette Bill verder, en toen vloog ze Bill rond de hals. Voelde ik daar nu een beetje jaloezie opkomen? Ik onderdrukte het en bleef gefaket lachen. “We vinden zeker wel een plaatsje in ons huis.”zei Tom als laatste. “Joepieee” riep ze nog altijd hyperactief. “Ga nu maar inpakken” raadde ik haar aan. Wat ze natuurlijk ook deed.