Your past is killing me [7]

*Een week vol verdriet en pijn verder* We hadden tijdens de zware week een appartement gehuurd waar we gedurende 3 weken zouden verblijven. Maar vannacht bleven wij bij Charliens ouders slapen, ze hadden veel steun nodig omdat ze vandaag gecremeerd zou worden. De plechtigheid zou plaatsvinden in Lochristi. Alle doodsbrieven waren verzonden met uitnodigen voor de koffietafel. Ik merkte op hoe Charliens ouders een kleine glimlach op hun gezicht kregen toen ze naar een grote foto van Charlien keken. Het gaf een klein gevoel van hoop. *TUUT TUUT* dat was Tom, hij had voor een auto gezorgd om naar het crematorium te rijden. Toen we daar aankwamen viel er een lange stilte, enkel tranen die stroomden waren te horen. Niemand wist wat te zeggen, dat hoefde ook niet. Later op de namiddag kwam er koffietafel. Er was veel familie, vrienden,… maar over het algemeen was het gewoon stil. Er heerste een vloed van verdriet, met enkele golfjes van stekende pijn in het hart, afgebroken door een golfbreker van gemis. Enkele kwamen naar de ouders van Charlien en gaven een kaartje af, gaven een bloem of vertelden gewoon hun medeleven. Na afloop werden we nog bij haar ouders verwacht, ze hadden nog iets voor ons. Toen we aankwamen bij Chaliens ouders’ huis brachten ze ons naar haar slaapkamer. We kenden haar kamer al op ons duimpje, overal posters van Metallica, want daar was ze ongelooflijk fan van. Zoals ik en Sharona van Tokio Hotel. Maar eigenlijk nog veel meer, bijna niet voor te stellen. De ouders liepen naar haar kast, haalden er een kistje uit en maakten het open. Het was ongelooflijk. Overal kettingen, ringen, armbanden,… en dat terwijl we dachten dat Charlien geen sieraden droeg! Charliens mama zocht in de hoop sieraden en viste er een gouden ketting uit. Daarin stond een foto van ons gedrieën in gegraveerd, want vond Charlien Sharona ook wel leuk. De tranen schoten weer in mijn ogen, bij Sharona was het al te laat, die liet ze al volledig los waarop Tom naar haar toe gelopen kwam en haar stevig vastpakte terwijl hij haar probeerde te troosten. “Rustig liefje, het komt wel goed” en blijkbaar hielpen Toms troostende woorden een beetje. Haar moeder zocht verder en viste er een tweede uit. Toen gaf ze er eentje aan Sharona en eentje aan mij. Het derde was voor Lina bestemd. Toen kon ik het ook niet meer houden en Bill kwam naar me toegelopen en hield me heel stevig vast. Zo stevig dat ik zijn hart heel snel tegen zijn borstkas hoorde bonzen . We namen het kettinkje aan en waren Chaliens ouders onwijs dankbaar. Ik wist dat ik dit nooit meer ging uitdoen. Het was te kostbaar voor ons…