Your past is killing me [6]

Het was al over middernacht toen ik wakker schoot uit een nachtmerrie. Bill lag naast mij, nog vredig te slapen. Ik kreeg telefoon, het was Lina, mijn vriendin uit België. “Ellis, plies, kom terug naar België! Charlien heeft een ongeluk gehad en ligt in coma!!” riep ze door de telefoon. “Fuck! Dat meent ge niet!! Verdomme, ik en Bill komen eraan!” was mijn gechoqueerde antwoord. “BILL!!!!” riep ik in zijn oor, zo luid dat hij op staande voet wakker schoot, “Een vriendin van mij uit België is verongelukt, we moeten er echt naar toe!” ging het als volgt. Bill stemde toe, net als Tom en Sharona. Nog geen twee uur later zaten we al in de trein, de tranen stroomde over mijn wangen want Charlien was een van mijn beste vriendinnen. Terwijl Bill, Tom en Sharona mij tevergeefs probeerden te troosten kwamen we aan in België. Zo snel we konden liepen we het station uit en namen de taxi richting het ziekenhuis. Eenmaal daar troffen we een huilende Lina aan. Ze bracht ons allemaal naar de kamer waar Charlien in kunstmatige coma werd gehouden. Haar ouders zaten in een hoekje, te wenen, wetend dat het nooit meer goed zou komen met hun dochter. Even later kwamen een aantal dokters binnen. Ze begonnen te praten met Charliens ouders maar het was te stil om ze te verstaan. Haar ouders kwamen tot bij ons en vertelden: “We laten euthanasie plegen op Charlien, ze heeft geen kans meer om uit haar coma te geraken en mocht het zo zijn, zou ze voor haar hele leven pijn hebben en verlamd zijn.” Lina en ik stortten bijna ineen toen het nieuws door ons was doorgedrongen, maar beseften dat het de beste oplossing was, het is tenslotte onze vriendin! De dokters kwamen opnieuw, legden de machines af en geven haar een spuit. Het zou nu niet lang meer duren of ze was écht weg. En ja hoor, nog geen uur later ging de machine waar alleen haar hartslag nog op te horen was af “BIEEEEEEEEEEEEEEEEEP”. En toen was het stil, de tranen bleven maar komen, alsof de dam gebroken was en er een stortvloed over mijn wangen gleed. Ze was er echt niet meer, het was voorbij. Lina en ik werden omhelsd door de ouders van Charlien gewoon als steun, we zouden elkaar nog veel nodig hebben de laatste tijd, daar was ik van overtuigd. In een ander hoekje stonden Bill, Tom en Sharona. Blijkbaar wisten ze niet goed wat te doen. Maar goed, want op dit moment kon er gewoon niets gedaan worden. Charlien was weg..Voor altijd. Uiteindelijk gaf Bill me nog kus op m’n betraande haar, en Tom nam Sharona stevig vast. Lina ging naar Charliens levenloze lichaam en gaf haar nog een laatste knuffel.