Deel 2.2

Mijn blik gleed allereerst langs het plafond voor mijn neus, ik kon er niet aan, nooit gekund. Wel met een kleine verhoging of behulp van grote mensen die me in de lucht tilden. Ditmaal was ik gegaan voor een kleine ladder om met sierlijke letters zijn naam op het plafond te zetten. Het stond daar wel lief vond ik, en ik had eigenlijk al best veel op mijn plafond geschilderd dus het paste mooi bij de rest.
Naast me klonk wat gemurmel en al snel staarde Amy mijn bed in. Ze glimlachte vrolijk en volgde even mijn blik waarbij ze gniffelde.
"Zwijg maar gewoon," verzuchtte ik, al was het iets positiefs ik wilde er niks over horen want anderen hun mening over hem zouden de mijne waarschijnlijk enkel verwarder maken.
"Oké oké, ik zeg al niks," murmelde Amy en kroop bij me onder de dekens, ik knuffelde haar wat en sloot mijn ogen weer.
"Ik wil terug," fluisterde ik zachtjes en merkte dat ze haar schouders min of meer ophaalde.
"Ach, komt wel weer goed," zei Amy maar, ikzelf kon het er maar half mee eens zijn, het lot was steeds onvoorspelbaar en hoewel ik er ook zo over dacht, alles kon anders lopen en misschien zou ik er morgen niet eens meer zijn.