Your past is killing me [4]

Eindelijk kwamen we aan het einde van de straat, en daar stond hun huis, euh…kasteel “WAAUW ”riepen Sharona en ik in koor toen we waren uitgestapt en op de oprit stonden. Van verbazing vielen onze monden wagenwijd open. *Flits* dat was Bill, de sukkel had toch wel een foto van ons genomen, toen we waarschijnlijk in onze belachelijk openmond pose stonden -_-! Ik rende op Bill af en probeerde de camera af te nemen, al lachend en spelend hadden we dus écht niet door dat we in het vijvertje in hun tuin vielen. Mijn “missie” voor niets! De camera was nog heel, Tom had ondertussen al een foto getrokken van Bill en mij in de vijver, ik was druipnat en Sharona en Tom stonden ons gewoon vierkant uit te lachen! “Verdomme!” was het enige wat ik kon uitbrengen. Ik kreeg rillingen, wat normaal was, het was verdomd maar 3 graden! Blijkbaar is het in Duitsland nog kouder dan in België. Bizar.. Eenmaal binnen, dicht bij het romantische houtvuur, dronken we allen een kop chocolade melk. Tom sprong op en riep uit: “Laten we spelletje spelen!” “Ohneeh, welk nu weer?” “Truth or Dare” het was overduidelijk dat Tom plannen had. Tom was aan de beurt:“Sharona, Truth or Dare?” “DARE” riep zei vol enthousiasme. “Trek je topje uit & ga daarmee samen met mij onder de douche.” “Hmm, overduidelijk NIET” “Whaha, je had de ontgoocheling op je gezicht moeten zien Tom!” Giechelde ik. “Maar, maar, maar.” “Niets te maren Tom, ga moogt niet” grijnsde Sharona. Pah, Tom was totaal van de,kaart.. “Mijna beurt! Bill” kirde ik “loop met mij doorheen de straat.” Bill trok me dadelijk mee naar buiten, die wil maar al te graag met mij alleen zijn precies. We liepen doorheen de straat door, en ondertussen begon het hevig te regenen. Al snel waren we helemaal doorweekt. Mijn wit kleedje met rode bollen plakte aan mijn lijf en bij Bill was het zijn broek. *Boem* Door de regen waar je amper door kon zien was Ellis met haar onnozele kuren tegen een lantaarnpaal gebotst en ik voelde dat ze een bult kreeg… Bill had natuurlijk alles gezien en ging echt neer van het lachen. Toen hij zag dat het toch wel echt pijn deed kwam hij naar me toe, gaf me een kus op mijn buil. Even later zakte zijn lippen naar mijn wangen,maar ik hield af “Neen toch niet meneer Kaulitz” ik liep uitdagend weg van hem, terug naar huis. “Hmm” hoorde ik in de verte. Ik ging zo stil mogelijk naar binnen om Sharona en Tom niet te storen. Ze hadden ons echt niet gehoord want ze schrokken zich een bult toen we achter de zetel hun tafereel aan het aanschouwen waren.
Tom met zijn hand op Sharona’s achterste en haar hand in zijn nek, lippen bijna aan elkaar geplakt, best wel schattig eigenlijk. Allemaal tegelijk schoten we in de lach, allemaal beschaamd. “Euh, jah, ik denk niet dat ge hier verkeerd kunt denken” stotterde Sharona. “We denken écht niet verkeerd” ik keek grijnzend Bill aan en drukte in een opwelling mijn lippen op de zijne.