Deel 1.12

Ik liep ongerust rond door mijn kamer, hopend op een sms terug die maar niet kwam. Bloed liep nog steeds over mijn hand, nu ook over mijn armen. Mijn haar recht overeind door het wrijven erdoor. Nerveus zijn is een onprettige emotie. Haar naam met stift op blaadjes geschreven over de muur. Was het een obsessie, vragen suisde nog steeds rond in mijn hoofd. Ik was onrustig en kreeg mijn gedachten niet rustig. Ik liep naar de badkamer om beter naar de gaten in mijn hand te kunnen kijken. Ik keek en de spiegel. Mijn halflang blond haar hing tot bijna op mijn schouders. Mijn pony naar rechts, lange puntige bakkebaarden die splitsend naar beneden liepen. Ik kijk dieper in de spiegel, en zag twee groen bruinen ogen. Ik kon nooit precies zeggen welke kleur ogen ik had. De kleur veranderende constant, hoe dieper ik ze bestudeerde, hoe vager de kleur werd. Mijn wangen me groeven, diepgaande groeven die herinneringen zijn van de gevechten die ik heb gehad. Het aantal keren dat ik ben gevallen en opstond om weer opnieuw te proberen. Een sterk doorzettingsvermogen stond ik ook wel voor bekent.
Ik trok voorzichtig mijn shirt uit. Probeerde het bloed zo veel mogelijk uit mijn shirt te houden. Een oud zwart shirt, de bedrukking begon er langzaam af te slijten, en het zwart begon doorzichtig te woorden door het vele dragen. Mijn schouders met diepe inkepingen in mijn schouders, bij mijn sleutelbeenderen. Een semi gespierd bovenlichaam vulde de rest van de spiegel.
Ik pakte een ontsmettingsmiddel uit de kast en smeerde dat over de gapende wonden. Een verband eromheen, en je kon er al niks meer van zien. Ik liep terug naar mijn kamer. Ik keek op de muren, haar naam stond overal, het tolde rond, rond mijn hoofd. Ik zag het voorbij flitsen. Ik wist het niet meer, mijn benen voelde zwaar aan, ik zag haar naam nog en toen werd alles zwart. Lag ik buiten bewustzijn op mijn donkerblauwe vloerkleed, die koud aanvoelt, koud als ijs.