Deel 1.11

Het berichtje dat ik niet veel later kreeg deed mijn zorgen in één klap verdwijnen en toverde een gigantische glimlach op mijn gelaat, één die mijn gezicht dan ook niet meer verliet de rest van de nacht die ik zonder slaap doorbracht. Eigenlijk deden we vooral nutteloze dingen, ik deed haar haren die zo meteen verpest zouden worden door het beetje slaap dat we zouden gaan inhalen en zij deed de mijne. Onze handen ondergingen ook een amateuristische manicure en we lieten nog net de gedachte vallen onze voeten ook daadwerkelijk een hele pedicure te laten ondergaan.
“Ik ben moe.” Viel er plots ter sprake na de derde film die avond, Amy reageerde niet meer en wanneer ik mijn hoofd over de rand van het bed heen stak werd de reden daarvoor al snel duidelijk. Ze lag onderuitgezakt met het kussen tegen haar borst aangedrukt te slapen, een vredige uitdrukking lag op haar gezicht en haar lippen bewogen zonder enig geluid te maken.
Ik glimlachte zacht en drukte haar maar wat neer op de matras die naast mijn bed lag en gooide een deken om haar heen om ervoor te zorgen dat ze geen kou zou hebben, het liefste zou ik nu iemand naast me hebben maar stiekem was die plek al voorzien voor iemand. Ik zuchtte en draaide me op mijn rug, ik wou Felix bellen, maar het was zo raar, misschien vond hij het helemaal niet leuk dat ik zoveel zou gaan bellen de komende dagen –dat had ik mezelf voor genomen-. Maar ik miste zijn stem al en vooral zijn aanwezigheid.
Al snel staarde ik piekerend naar het plafond en haalde elke herinnering boven aan de afgelopen vakantie, met die gedachten in mijn hoofd vatte ik uiteindelijk toch slaap, deels tegen mijn wil in, want de gedachten aan hem fleurden me op en lieten me beter voelen dan dat ik me al voelde.