Deel 1.9

Mijn lippen vormden zich tot een vrolijke glimlach en plots vloeiden de woorden als een waterval, voor het eerst viel het me op dat mijn stem kristalhelder was, ik praatte enkel zo tegen hem, alleen bij hém voelde ik me zo goed. Verlegen zweeg ik dan toch weer even na een hele reeks woorden waarin ik zo goed mogelijk mijn gevoel had weten in te drukken, maar het was nog steeds verward geweest.
Hij lachte. Hij lachte lief, vond ik en ik lachte automatisch mee.
“Ik mis je,” zei ik uiteindelijk ook en dwaalde zelfs nu ik hem hoorde weer af met mijn gedachten, gewoon om zijn stem weer te kunnen linken aan hem als persoon.
“Ik hou van,” fluisterde ik onbewust en hij viel even stil aan de andere kant van de lijn, o-zo bekende pieptoon kwam tevoorschijn uit de boxen. Paniekerig schudde ik even met mijn mobiel heen en weer en keek naar het schermpje. Opgehangen. Mijn mond zakte open van verbazing en ik wist even niet waar ik het moest hebben. Ik had echt gedacht dat Felix me serieus nam, dat onze band ook echt iets betekende. Verslagen liet ik mijn mobiel uit mijn hand glijden die gelijk uiteen spatte op de tegels. Ik knipperde duf met mijn ogen en probeerde nog steeds te beseffen wat er net was gebeurd.
“Nimphy?” Amy keek om de deur heen en fronste.
“Wie belde er?” vroeg ze gelijk, ik draaide me om en schudde mijn hoofd.
“Niemand, laat maar,” mompelde ik binnensmonds en greep de delen van mijn mobiel weer bij elkaar, ditmaal dwaalden mijn gedachten niet af, ik verbande ze naar het meest duistere hoekje van mijn gedachten om me nu die paar uren op vrolijkheid en plezier te kunnen richten, daarna mochten de tranen komen en die zouden ook zeker komen…
“Voel je je echt wel lekker.” Ik forceerde een glimlach op mijn gezicht. “Jep. Prima!”