Deel 1.7

De deurbel weergalmde door het huis en ik liep er blootsvoets heen, een handdoek om mijn lichaam geslagen dat enkel in ondergoed stak. Vanaf ik de deur open trok voelde ik een vlaag van blijdschap door me heen trekken en sloeg ik mijn armen om mijn beste vriendin heen, desondanks mijn verbrande huid.
“Amy,” lachte ik vrolijk en trok haar snel mee naar binnen wanneer mijn handdoek afzakte.
“Dag liefje,” grinnikte ze en liet haar tas neerploffen op het tapijt. De bloemetjeszak paste bij haar innerlijk, maar ook bij haar uiterlijk. De lichtroze bloemetjes pasten mooi bij haar fijne gezicht en lange blonde haren die stijl over haar schouders heen liepen, haar mooie figuurtje zat dan ook als gegoten in de lila zomerjurk die ze droeg. Ik vergat even te luisteren door zo bevangen te zijn van het uiterlijk van mijn beste vriendin, maar misschien gebruikte ik dat enkel als excuus om terwijl mijn gedachten alweer te laten afdwalen naar Felix, hem vergelijken met Amy ging in geen enkele opzichten, niet alleen omdat een jongen met een meisje vergelijken niet lukte, maar gewoon. Mijn gedachten waren alweer zó ver afgedwaald dat ik er ditmaal zelfs uitgehaald moest worden met een mep.
“Geef me aandacht,” klonk er streng en Amy keek me dreigend aan, een kussen zat stevig vastgeklemd in haar vuist en ik maakte snel een duik richting de zetel een eindje verderop.
“Verdomme dat doet pijn!” riep ik paniekerig uit, in belang van mijn gepijnigde huid en smeet een kussen richting Amy om daarbij een snel sprintje te trekken richting de badkamer. Waar mijn mobiel hevig trilde richting het gemorste water naast de lavabo. Snel greep ik hem beet en drukte hem open in een reflex om daarna als versteend naar het schermpje te staren en niet uit mijn woorden te kunnen komen.
“Hoi,” piepte ik zachtjes.