Deel 1.5

Ik kwam pas tot het besef enkele uren te hebben geslapen wanneer mijn huid reeds rood verbrand was. Enkele verwijten verlieten mijn lippen en ik sprong overeind. Gelukkig was ik een onrustige slaper en had ik me waarschijnlijk wel vaker omgedraaid, dan was ik ten minste nog redelijk egaal gebruind wanneer het rood zou wegtrekken.
Ik liep terug het huis in, richting badkamer. Daar aangekomen trok ik een kast open en haalde er de aftersun uit. Met een vermoeide blik in mijn ogen smeerde ik mezelf in om het branderige gevoel zoveel mogelijk weg te halen. De verkoeling deed me deugd. Het voelde alsof ik iets vergeten was, maar de pijn onderdrukte dat prettige gevoel weer en ik staarde peinzend naar mezelf in de spiegel.
“Liefje, iemand belt je.”
Ik schrok op uit mijn gedachten en draaide me vliegensvlug om naar de deur. 'Felix!' schoot er als eerste door mijn gedachten en ik griste vliegensvlug mijn mobiel uit mama haar handen. Ze stond netjes voor de deur te wachten.

“Hoi, met Nimphy,” zei ik razendsnel en wachtte op antwoord. Ik had zijn stem zo gemist, al was het maar minder dan een dag geleden dat ik was vertrokken richting huis en dus ook de laatste maal was geweest dat ik hem had gehoord. Helaas was het niet zijn stem, maar die van mijn vader die me liefelijk vroeg hoe alles daar ging, terug in België. ‘Goed,’ kwam er enkel afwezig uit me en de rest van zijn gepraat drong niet tot me door. Alweer niet.
“Dag papa,” zei ik en daarna viel er een stilte.
Ik hing maar op.