Deel 1.2

Een deken op de grond, het kussen erlangs, starend naar het plafond tot de wekker een keer zou aflopen. Na wat leek uren te wachten op het gezoem van de wekker, draaide ik langzaam om. Ik ging op de zijkant van het bed zitten en keek naar buiten door het raam, die door ochtenddauw bedropen was en een grimmige sfeer gaf aan het geheel. Ik stond op en opende het raam. De zachte nevel waar de zon zich achter verborg leek killer dan ooit.
Ik pakte een broek uit de kast en trok die aan, zonder ook maar te weten welke het was; mijn gedachten waren helemaal niet bij vandaag. Een random shirt erbij en het setje was helemaal compleet. Ik was klaar voor nog een langdradige, eentonige dag. Onderaan de trap riep mijn moeder: “Felix ontbijt is klaar!”
Langzaam liep ik tree voor tree naar beneden, nog half dromerig, en met mijn gedachten op een volledig andere plaats. Ik wist niet wat ik moest denken, gedachten overspoelden mij als een blikseminslag op een zwoele zomerdag. De nevel die zonet nog de zon bedekte begon langzaam weg te trekken. De zon straalde zijn warmte over mijn bleke gezicht. De ventilator van de laptop was nog aan het zoemen, en maakte een irriterend geluid die tot diep in mijn trommelvliezen weerklonk.
Na een mok zwarte koffie weg te hebben gewerkt, begonnen mijn gedachten wat op te klaren. Ik begon weer helderder te denken. Maar het idee bleef toch rondzweven, als een onbreekbaar glas, zo dichtbij, maar toch ver weg, onbereikbaar. Een nieuwe dag begon en ik moest er toch maar het beste van maken. Ook al was dat op dit moment een streving naar het onmogelijke. Elk klein geluidje besloot op dat moment mij mateloos te irriteren, en ik besloot niet langer deel te nemen aan het ontbijt dat mijn moeder voor me had voorbereidt.