Hoofdstuk 1. Deel 1.1

Ik legde mijn hand op het glas van het beeldscherm en zuchtte stil, mijn ogen gleden even voor een laatste maal langs het gesprek en daarna sloot ik af. Mijn vingers lagen over de cam heen om de eenzame en verloren traan die op mijn wang lag te verbergen voor hem. Hij hoefde mijn verdriet niet te zien.
Voorzichtig stond ik op uit de stoel en liep naar het raam toe om de gordijnen open te trekken, slapen had geen nut, de nieuwe dag was alweer aangebroken. Ik staarde even verslagen uit het raam wanneer ik geen enkele vogel hoorde fluiten en zette het raam open, waarbij al snel de eerste vogelzang toch mijn oren bereikte.
“Nimphy, kom uit bed, nu!” werd er al pissig onderaan de trap geroepen. Ik draaide me om en baande me een weg door de verfrommelde propjes op de grond. Pogingen tot het uiten van gevoelens. Voetje voor voetje daalde ik de trap af en plofte aan tafel om daar enkel wezenloos voor me uit te staren. Wat had ik mezelf toch aangedaan?