Chapter 3

Tijdsprong op het vliegveld
Ik liep samen met mijn ouders naar de incheckbalie waar ik mijn ticket ging halen. Ik nam afscheid van mijn adoptie ouders. “Ik ga jullie missen” zie ik met tranen in mijn ogen mijn maag kromp ineen van de emotie alsof ze alles samen perste. “Wij jou ook lieverd ik hoop dat je ze vind want ik gun het je echt dat je je wederhelft eindelijk in de armen kan sluiten”. “Dankje mam”. “Daaaag”. Na ze alle twee nog eens goed geknuffeld te hebben zei ik dat ik ze snel terug kom om mijn spullen op te halen. Toen ik eindelijk in het vliegtuig was kon ik me op mijn gemak zetten op mijn stoel. Ik was wat nerveus want ik kwam er net achter dat ik nog nooit gevlogen had. Het begon me wat te irriteren aan die gevoelens. Zal ik ze wel vinden. Willen ze me wel in huis en vinden ze me überhaupt goed genoeg. Wie verwacht nu ook dat na 20 jaar hun dochter komt opduiken ik had weer eens iets in mijn hoofd gehaald, maar ik kon het er niet uit krijgen. Ik moet en zal mijn familie vinden en zeker mijn twin. Na al die jaren kan ik eindelijk dat lege gevoel weg hebben. Ik krijg er leuke kriebels van in mijn buik als ik eraan denk. Maar genoeg gezeurd want de stewardess komt dat hele zegje doen dat we onze veiligheidsriemen moeten omdoen en hoe je de zwemvesten moet gebruiken indien nodig. Na een kwartier was ze eindelijk klaar met haar zegje en begonnen we te reiden op de vertrek
/landingsbaan, en daar waren de zenuwen weer . Het vliegtuig schudde wat en na een tijdje vlogen we door de lucht.