My beginging.

Is het jou ooit al eens overkomen dat je niks weet? Wel, het overkomt mij nu. Wie ben ik? Wat doe ik hier? En, het vreemdste van alles, hoe komt het dat alles opeens uit het niets is gevallen? Het enige wat ik wél weet, is dat ik ergens in zit. Een cocon. En dat ik heel veel liefde voor mijn cocon heb, weet ik ook. Ik bewoog een voet en gaf een klopje op de binnenkant van mijn cocon. Ik voelde een nieuwe golf van liefde en warmte toen ik voelde dat er vingers op mijn coconnetje lagen. Op hetzelfde ogenblik hoorde ik een geluid. Een irritant geluid. Mijn cocon dempte het wel een beetje, maar toch. Het bleef nog een tijdje duren, tot ik een licht schommeling voelde. Mijn coconnetje bewoog!! Toen hoorde ik een stem.
'Hoi, Alice.'
Het antwoord kwam er niet, of kon ik niet horen. En wie of wat was Alice?
'Ja. Ehm, is Carlisle er ook?' Carlisle? Waarom mocht ik niets weten?
Weer geen antwoord. Pfff.
'Ik weet het niet...honderd procent...zeker...' Wat!? Wat was er aan de hand!? Er was toch niks met mijn coconnetje?
Aan dat niet antwoorden was ik nu al gewend.
'Dat weet ik ook niet precies.' Wat? Dit was niet leuk meer. Ik wou dingen weten!
Dat niemand antwoordde hielp natuurlijk ook niets.
'Wat heb je gezien?' Ja, wat heb je gezien, Alice, als dat je naam was.
Natuurlijk hoorde niet wat ze gezien had. Alice antwoordde blijkbaar nooit.
'Ik...' Stilte. Snijdende stilte. 'Ik maak me een beetje zorgen om Edward... Kunnen vampiers in schok raken?' Edward? Vampiers? Wie was Edward, en als hij een vampier was, was hij dan niet gevaarlijk?
Natuurlijk kwam er geen antwoord op de vraag.
'Nee, nee. Alleen heel erg verrast.'
Wat zou Edward-de-vampier dan zo verrast hebben dat hij schok geraakt was?
Komaan zeg, ik verdiende toch een antwoord?
'Ik denk... Nou ja, ik denk dat ik...dat ik...dat ik misschien...'Ja!? Kwam ik nu eindelijk te weten wat er aan de hand was?
'Zwanger ben.' O. Dit verklaart natuurlijk wel een heleboel. Ik gaf weer een klopje op mijn coconnetje, dat dan mijn moeder zou moeten zijn. Wacht even... Als ik een kind was moest er een moeder en vader zijn.
Zou dat de reden kunnen zijn waarom Edward-de-vampier in schok was? Zou hij mijn vader kunnen zijn? Zou mijn moeder zo onvoorzichtig zijn?
Natuurlijk kwam er geen antwoord. Ik denk dat het nu nog langer duurde dan daarnet.
'Zestien dagen voor de bruiloft.' Bruiloft? Welke bruiloft? Met wie? Met mijn vader? Met Edward-de-vampier? En wat was er zestien dagen voor de bruiloft gebeurd?
'Raar' Goede omschrijving van het moment, mama. 'Dit klinkt vast heel gek-ik weet heus wel dat het hier allemaal veel te vroeg voor is. Misschien bén ik ook wel gek. Maar ik heb heel rare dromen en ik moet de hele tijd huilen en overgeven en...en... Ik zweer dat ik net iets voelde bewegen in mijn buik.' Eindelijk kreeg ik wat herkenning.
'Eh, ik geloof dat Edward je even wilt spreken.' Slik. Edward-de-vampier-misschien-mijn-vader. Zou het waar zijn?
'Zou het kunnen?' Een andere stem sprak. Was dat Edward? Zijn stem klonk in ieder geval vriendelijk, ook nu hij net had vernomen dat er een kind in aantocht was. Van hem.
'En Bella?' Wie was Bella? Mijn moeder?
Ik voelde dat iets mij en mijn moeder tegen zich aantrok. Edward? Hem papa noemen voelde nog steeds raar, ook omdat ik er niet zeker van wist dat mijn vader wel echt wàs. Het bleef een hele tijd stil.
'Ja. Ja, dat zal ik doen.' Wat zal hij doen?
'Wat zei Carlisle?' Was hij nu met Carlisle aan het praten geweest? En wie wàs dat?
'Hij denkt dat je zwanger bent.' Dat had ik ook kunnen weten zonder die Carlisle.
'Wie bel je nu?' Bellen? Ow, daarom dat ik nooit een antwoord hoorde.
'Het vliegveld. We gaan naar huis.' Leuk. Waar was huis?