Chapter Three : Souvenirs

De volgende morgen werd ik gewekt door Noémi die me zacht wakker maakte. Ze hielp me in een losse zijden jurk die ik altijd al mooi had gevonden.
"En,lady? Hoe is de huwelijksnacht verlopen?" vroeg ze nieuwsgierig.
Ik zuchtte en keek naar mezelf in de spiegel terwijl ze mijn haren vlechtte.
"Niet. Hij...hij zei dat hij me niet ging dwingen tot dingen die ik niet wilde." zei ik in gedachten verzonken.
Ze slaakte een geschrokken kreetje. Via de spiegel keek ze me met grote ogen aan.
"Ik wist het! Ik wist het! Ooh,Lady May,hij is een echte gentleman! Misschien houdt hij wel van je! En dan ga jij ook van hem houden!" kirde ze vrolijk.
Ik keek haar aan met een blik van pure woede. Kwaad veerde ik uit mijn stoel,mijn haren maar half gevlecht.
"Noémi,ik tolereer veel van je,maar dit gaat te ver." snauwde ik.
Het meisje deinsde geschrokken achteruit.
"Hij is en blijft een vieze oude pervert!"
Haastig trok ik het al gevlochten gedeelte weer los en stormde de kamer uit,mijn dienstmeid in shock achterlatend. Ik beende door de gangen van het kasteel om de woede van me af te laten glijden. Na enige tijd doellos te hebben rondgelopen,plofte ik zuchtend op een stoeltje ergens in een gang. Ik keek onderzoekend rond naar waar ik was. Tot mijn angst ontdekte ik dat ik geen idee had in welk deel van het kasteel ik me bevond. Voorzichtig begaf ik me verder door de gang,gedreven door mijn nieuwsgierigheid. Elke deur die ik opende gaf op een lege kamer uit. Behalve de allerlaatste,helemaal op het einde van de gang. Langzaam duwde ik de zware houten deur open. De ramen van de ruimte waren verduisterd. De voorwerpen aan de muur werden hierdoor spookachtige gezichten. Ik verzamelde alle moed die ik had en liep de kamer in. Ik stak een kaars aan die op een tafeltje stond. Ik slaakte een kreet toen ik zag wat zich in de kamer bevond. De mure hingen vol dierenhoofden en akelige maskers. In de kasten stonden vazen,borden en glazen uit porselein,kristal en prachtig geblazen glas. Ademloos liet ik mijn vingers langs de omtrekken van de spullen. Ik bekeek net een glas met blauwe vlammen van naderbij,toen de deur werd opengesmeten.
"Maybeline!" brulde Robert woest.
Ik schrok zo dat het glas uit mijn hand glipte. Met een luide knal spatte het glas uit elkaar als het de grond raakte. In een wip stond Robert voor me,zijn hand dreigend geheven. Angstig dook ik in elkaar terwijl ik mijn armen voor mijn gezicht geslagen had. Ik hoorde hem briesen van woede. Maar de klap bleef uit. De zetel kraakte toen hij erin plofte en een diepe zucht verbrak de stilte. Trillend gluurde ik tussen mijn vingers door. Grant zat met zijn hoofd in zijn handen in de zetel naast het tafeltje met de kaars.
"Het spijt me,Maybeline." mompelde hij verontschuldigend.
Ik hoorde het al niet meer. Ik had mijn rokken opgetild en was zo snel ik kon de kamer uitgerend. Hij riep me nog na,maar ik wilde daar gewoon weg. Nog steeds trillend zocht ik de weg terug naar mijn kamers. Uiteindelijk,na lang zoeken,beende ik mijn kamer terug binnen,nog steeds op onstabiele benen. Noémi keek me bezorgd aan. Na een blik in de spiegel zag ik waarom. Ik was lijkbleek en mijn onderlip trilde. Een tick die ik kreeg als ik doodsbang was.
"Lady May,wat is er gebeurd?" vroeg ze terwijl ze me naar mijn stoel begeleidde.
In korte,haperende zinnen vertelde ik haar wat er gebeurd was in de souvenirkamer. Ze keek me met grote ogen aan en zette zich naast me.
"O lieve god,wat een bruut." mompelde ze geschokt.
Ik knikte en zakte onderuit.
"Ik was doodsbang,Noémi. Hij zag er zo...wild uit. Hij is zo onvoorspelbaar. Ik krijg de kriebels van die vent." gruwelde ik.
Ik dacht weer terug aan zijn woeste blik en die geheven hand. Ik waande me in de hel!