2.

Met een kreun stapte ik de taxi uit, die voor het huis van mijn moeder en broer stopte. Het regende en ik zag er nu al weer tegenop. Verhuizen naar Ohio, kom op zeg! Wie verzint dat nou? De taxi chauffeur gaf me mijn koffers en ik bedankte hem vriendelijk, de arme man moest helemaal met mij vanuit het vliegveld naar dit huis rijden. Of kon je het beter een schoenendoos noemen? Het huisje was klein, had een vervallen dak en de muren waren ook niet meer als nieuw. Het zag er een beetje uit als een huis uit een sprookje. Ik had het kunnen verwachten, het is als een droomhuis voor mijn moeder. Ik zuchtte een keer voordat ik naar de groene voordeur liep en op de deurbel drukte. Meteen vloog de voordeur open en werd ik geplet door een paar armen. ‘Oh, mijn kleine meisje is weer terug!’ gilde mijn moeder, terwijl ze me bijna fijnkneep en me heen en weer wiegde. ‘Oh, mam. Heel leuk om jou ook weer te zien, maar dat duurt niet lang meer als je me nu niet los laat.’ Vlug liet mijn moeder me los en kon ik weer adem halen. Ze merkte dat het regende en liet me snel binnen. Daar kwam mijn broer al aanlopen. ‘Janie!’ riep hij met zijn lage stem, voordat hij zijn haar goed schudde en me een knuffel gaf. ‘Hé Josh.’