Chapter 12.

"Ik zei toch dat ze hier zou zijn professor." zei Sneep met een zelfgenoegzaam lachje op zijn gezicht. Ik wist meteen weer waarom ik vroeger nooit aardig tegen hem was. Dat had me veel ruzies met Lilly gekocht, maar uiteindelijk zag ze het zelf ook in. Ik denk niet dat Sneep me dat ooit heeft vergeven. "Professor, het is niet wat u denkt." Ik schrok van mijn stem. Hij was huilerig, stotterend en gevuld met angst. "En Remus heeft er niks mee te maken." Perkamentus trok een wenkbrauw op, maar geloofde het toch. "Kom je even mee Rose." zei hij en dit keer volgde ik hem wel braaf. Sneep keek nog een keer met een gemeen lachje naar Remus en deed toen de deur van zijn kantoor dicht. We liepen met z'n drieën naar het kantoor van Perkamentus. Perkamentus nam plaats op zijn stoel en ik bleef een beetje ongemakkelijk staan. "Rose, je snapt natuurlijk dat we maatregelen moeten nemen. Daarom ben je per direct geschorst als leraar." Ik slikte, ik had wel al één les gegeven, maar als dat alles was mocht ik zeker niet klagen. "Wat had Sirius te vertellen? Waarom was hij hier?" Ik twijfelde of ik het zou vertellen. In ieder geval niet met Sneep erbij. "Mogen we wat privacy?" vroeg ik arrogant aan Sneep en Perkamentus knikte naar hem. Hij keek gefrustreerd, maar verliet toch het kantoortje. Perkamentus knikte dit keer naar mij als teken dat ik kon beginnen. "Professor, allereerst wil ik zeggen dat ik niks kwaads in de zin heb. Ik heb mijn leven gegeven voor Lilly en ik zou het zo weer doen voor Harry. Ik was eigenlijk ook geschokt toen ik Sirius zag. Ik bedoel, ik heb u uitgelegd dat Sirius James en Lilly niet heeft verraden. Dus waarom zou hij Harry kwaad willen doen. Ik vroeg dus ook waarom hij hier was en hij zei. Ik weet dat het ongeloofwaardig klinkt, ik weet ook niet of ik het moet geloven. Maar hij zei, hij zei dat Peter Pippeling nog leeft en dat Peter ook alle dreuzels heeft vermoord." Ik keek van Perkamentus naar de grond en terug. Ik herhaalde dit een paar keer, maar toch antwoordde hij niet. Ik staarde nog een laatste keer naar de grond en keek toen echt naar Perkamentus. "Opmerkelijk.." was het enige dat hij zei. "Professor? Heeft u nog iets te zeggen?" het klonk misschien een beetje onbeleefd, maar ik kon me niet meer inhouden. "Nee, ga maar terug naar de slaapzaal. Ik neem aan dat Sirius niet meer in het kasteel is?" "Nee professor. Hij is meteen weggegaan." "Mooi, dan kunnen ook de leerlingen terug. Vergeet niet dat wat ik eerder zei nog steeds geld Rose. Het spijt me en ik geloof wat je zegt, maar ik zal alsnog je positie als leraar op Zweinstein moeten intrekken." "Dat snap ik professor..." Ik knikte en zweefde toen zijn kantoor uit. Pas toen ik het kantoor had verlaten drongen zijn woorden tot me door. Ik mocht niet meer lesgeven. Ik had één les gegeven. Één! Ik bleef nog even staan en ik hoorde de stemmen van de leerlingen die teruggingen naar de slaapzaal. Fijn, moest ik hen straks ook nog onder ogen komen..