Hoofdstuk 11 FOR YOU

Noah.

De mensen waren naar huis alleen ik en ibi en Josh natuurlijk waren thuis.
`hij was een goede jongen he` zij ik tegen ibrahim hij knikte `ja een hele goede jongen` ik moest opeens keihard lachen. Ibrahim keek me vreemd aan weetje nog `zij ik met tranen in mijn ogen dat hij op zijn eerste date met mij zijn portemonnee was vergeten en hij jou ging bellen op de wc dat je geld moest komen brengen` hikkend van het lachen haalde ik de gebeurtenis weer voor mijn geest. Ibrahim knikte en zij `ja en toen zij hij even wat uit mijn jaszak halen en toen kwam ik om het geld te brengen` Ibrahim moest nu ook lachen. zo gingen we heel de avond door allemaal herinneringen op aan het halen.

De volgende ochtend werd ik wakker en dacht aan de avond daarvoor het was een fijne avond geweest maar de realiteit van het verdriet maakte weer meester van mij. Ik stond op en liep naar de kamer waar Josh lag ik opende zachtjes de deur. En ging op de schommelstoel zitten, en keek een tijdje naar zijn foto `weetje Josh` begon ik met praten `ik mis je ik snap het niet wij horen toch bij elkaar` een traan verliet mijn oog. en liet mijn hoofd op de kist zakken ik hield de foto van hem op mijn borst geklemd en liet al zijn woorden door mijn hoofd gaan, de mooie momenten de minder mooie die zijn er niet meer die ben ik vergeten alles was mooi aan hem.

Ibrahim

Ik opende mijn ogen, en zag de deur naar het kamertje op een kier staan, ik liep er naar toe en zag Noah met haar hoofd leunend op de kist praten tegen Josh. Ik liet haar maar even ze moet het toch uiteindelijk alleen verwerken. Vanavond had ik een wedstrijd van Noah moest ik hem spelen. En morgen zal de begrafenis zijn. Noah kwam het kamertje uitgelopen. `goeie morgen` `ehj`antwoorde ze `wel voetballen he jij vanavond` ik knikte `ja omdat jij het wil` `ja en mijn wil is wet glimlachte ze`.

Ik kwam de kleedkamer binnen en ik werd door alle jongens gecondoleerd. voor de wedstrijd zou er een minuut stilte zijn voor de overleden soldaat Josh dus. Heel gebruikelijk altijd maar nu was het extra zwaar nu ik er zelf zo dicht bij sta. Ik liep het veld op en schude de andere ploeg de hand en we gingen in de middencirkel staan. De speaker riep om `1 minuut stilte voor de overlede soldaat die zijn leve heeft gegeven voor een ander, wat deze keer extra persoonlijk is omdat het de beste vriend was van onze eigen Ibrahim afellay.
heel het stadion was doodstil. Na het fluitje kon de wedstrijd beginnen, ik werd toegezongen door het publiek wat mij een extra boost gaf. en op zoon avond als deze hoor ik natuurlijk te scoren voor mijn maatje. maar hij wilde er maar niet in, toen we 3-0 voorstonden kreeg ik zo ongeveer alle ballen om die maar op het doel af te werken, totdat het lukte GOAL voor jou JOSH riep ik.