Hoofdstuk 12

'Super,'zegt Jake happy en hij geeft me letterlijk een verpletterende knuffel. 'Krijg geen lucht...'Lachend liet Jake me los. 'Sorry meis.' Ik hoor een stem uit de woonkamer. 'Jacob, je hebt me nog niet voorgesteld. Wie is dat?' 'Het is Charlotte pa,'roept Jake. We lopen de woonkamer in. 'Hallo, ik ben Charlotte,'zeg ik verlegen. 'Jij bent Charlotte. Ik heb al veel over je gehoord,'zegt Billy. Jake begint te blozen. 'Charlotte, kom je mee naar mijn kamer?'vraagt Jake lief. 'Okee.' We lopen naar zijn kamer. Zijn kamer is klein en zijn bed en een kast passen er net in. Ik ga op zijn bed zitten en hij komt naast me zitten. 'Okee, wat heb jij precies tegen je vader gezegd?'vraag ik langzaam. ' Niks dat niet waar is,'zegt Jake onschuldig. ' Wat dan?' Ik begin een beetje geïrriteerd te raken. Beetje stamelend en blozend vertelt hij: 'Dat je... een lief meisje bent... en eeh...dat je heel grappig en... bij zonder bent...' Ik wordt er verlegen van. 'Oh, eh... Bedankt, denk ik?' Er volgt een pijnlijke stilte, maar ik ben niet van plan om die te verbreken. Jake slaat een arm om me heen en zo zitten we een tijdje. ' Jake, Charlotte, willen jullie me even helpen?'roept Billy. Eigenlijk wil ik niet opstaan, maar Jake trekt me mee. Eenmaal in de woonkamer raak ik mijn aandacht volledig kwijt. De woonkamer is vol met zo ongeveer de hele roedel. 'Hey Jake, Bella komt morgen. Zullen we dan met z'n allen gaan klifduiken?'vraagt Embry. Ik schrik. 'Klif WAT?!'schreeuw ik. Allemaal tegelijk beginnen ze te lachen. ' Ben je bang Charlotte? Hadden we nou niet van je verwacht,'zegt Paul pesterig. Wat kan dat joch irritant zijn. 'Wees maar niet bang, ik zorg dat je niks overkomt,'fluistert Jake in mijn oor. ' Okee, ik doe het,'zeg ik met tegenzin. ' Mooi, dan zien we jullie morgen,'zegt Paul veel te enthousiast. ' Kom je eten, Charlotte?'vraagt Sam. ' Tien minuutjes, ik kom eraan.' De roedel verlaat het huis en Jake en ik gaan nog even naar zijn kamer. 'Kom je vanavond om tien uur naar de kampvuurplek? Ik moet je nog iets laten zien,'zegt Jake geheimzinnig. Ik haat verrassingen. 'Okee.'

De tijd gaat langzaam voorbij, maar kwart voor tien besluit ik richting de kampvuurplaats te lopen. Ik zet de laatste paar passen door de bosjes en ben verbaasd door wat ik zie. Jake staat in het midden van het veldje. Hij staat op een wit kleed met allemaal roze blaadjes erop.Om het kleed staan allemaal kaarsjes in de vorm van een hartje, en in zijn handen heeft Jake een enorme bos prachtige rode rozen. Ik staar hem met open mond aan, te verbaasd om verder te lopen.