Hoofdstuk 9 Ibrahim/Noah

Ibrahim

Noah kwam aangekleed naar beneden ze zag er gebroken uit. ``rij je mee naar mijn huis dan kleed ik mij daar om en gaan we vanuit daar naar de luchthaven?`` ze knikte en we stapte samen in mijn auto onderweg naar mijn huis spraken we niet. ik liep snel naar boven en pakte mijn zwarte spijkerbroek en een zwart jasje met daaronder een zwarte trui. toen ik beneden kwam schonk ik Noah een bemoedigende glimlach ``kom we gaan`` maar ze bleef zitten. ``No we moeten gaan`` ik kan niet fluisterde ze. ``ik weet het maar je moet ik ben bij je`` traag stond ze op en stapte we in de auto. zenuwachtig tikte ik met mijn handen op het stuur ik wierp een blik naar rechts en zag Noah op haar nagels bijten. hoe dichterbij we kwamen hoe zenuwachtiger ik werd. Ik parkeerde de auto op de parkeerplaats en keek Noah aan ``kom Nootje je kunt het`` de rode vlekken in haar nek gaven een teken dat ook zij onwijs zenuwachtig was. We stapte uit de auto en liepen samen naar de plek waar het vliegtuig over enkele minuten zou landen. 1 camera ploeg stond er om dit moment met heel Nederland te kunnen delen jammer dacht ik maar laat ik me daar vandaag even niet aan ergeren. Het vliegtuig lande en de soldaten kwamen er uit ze marcheerde en stopte en maakte een ere haag, ze bleven strak voor zich uit kijken. toen kwamen de laatste personen met de kist, ik keek even naar Noah en zag haar met haar hoofd schudden en ik legde mijn arm om haar heen. Toen de kist naar buiten werd gedragen werd er op een vreselijke manier het Wilhelmus gespeeld, niet zoals bij de voetbal maar heel droevig. de mannen hadden de kist op hun schouder en liepen langzaam richting de auto. Mijn benen voelde slap aan. Noah die huilde en wilde na de kist toe lopen. ``shht dat kan niet kom maar`` ik slikte mijn tranen weg en probeerde mij sterk te houden voor Noah die had iemand nodig waarop ze kon leunen.

Noah

Huilend wilde ik naar de kist toe rennen maar Ibrahim hield me tegen. `` Het is hem vast niet hoor riep ik `` ``het is allemaal niet waar hoor mompelde ik weer`` De soldaten met de kist waar Josh in lag was gestopt en het werd stil 1 minuut stilte hoorde ik vaag iemand zeggen. Dit was echt letterlijk en figuurlijk een doodse stilte vreselijk. Een rilling liep over mijn rug toen de Mannen voor mijn neus stonden ik zakte door mijn benen heen en kromp in elkaar op de grond. ``nee nee nee`` en ik schudde mijn hoofd. Ibrahim hielp me overeind en ik liet me in zijn armen vallen. Zo rustig als hij daar stond zo onbeheerst sta ik hier. ``je moet normaal doen zij ik tegen me zelf stel je niet aan`` toen de kist in de auto lag reed de auto tergend langzaam weg. Voordat wij weg gingen,Kregen wij nog een hand van de andere mannen en meelevende berichten van hun te horen. Lief bedoeld allemaal maar daar krijg ik Josh niet mee terug. ``Ibi`` ``hmm`` zei die `` ga je mee naar mijn huis nu ik wil niet alleen met Josh in huis zijn`` hij knikte en gaf me een kneepje in mijn been. Op na het volgende punt van verdriet dacht ik....