002.

Zuchtend kom ik uit de wiskunde les gelopen, het was de laatste van de dag. We hadden andere uren dan de normale “High schools” hier in Londen. Soms wou ik daar gaan studeren, zoals een normale tiener van mijn leeftijd, deel uitmaken van het cheerleaders team en leuke jongens daten uit het footballteam. Op de gang kwam ik Oliver en Candice hand in hand tegen, maar probeerde zo subtiel mogelijk langs hun te glippen. ‘Abigail, ga je niet mee naar de starbucks? Je kan toch wel koffie gebruiken, na zo’n zware dag?’ Riep Oliver voor de hele gang. ‘Ik moet gaan, mijn moeder enzo. Heel lief van je, maar volgende keer.’ Ik klopte even op zijn schouder en verdween weer.

Jack Wilshere

‘Aaron, stop met die trukjes van je.’ Mompelde ik. We hadden vandaag een dagje vrij en het was het perfecte, zonnige weer om een balletje te schoppen op het plaatselijke pleintje. En natuurlijk hoop ik ook dat het meisje er terug zit, maar dat was bijzaak. ‘Kan Jack hier niet tegen?’ Om me te pesten begon hij te jongleren. ‘Of hier?’ Hij schopte de bal hoog zodat hij in zijn nek belandde. ‘Ramsey, we weten dat je een uitstekende voetballer bent, hou nu maar op.’ Geïrriteerd schopte hij de bal naar me toe. ‘Kijk, je blondine is er weer.’ Ik zag hoe het meisje op de bank ging zitten, met een grote sportzak naast d’r. Ze gooide haar voet sierlijk over haar knie en wreef er pijnlijk over. ‘Ze heeft pijn.’ Mompelde ik. ‘Ga er dan naartoe, douchebag.’ Ik zuchtte, ik twijfelde elke keer of ik naar haar toe zou gaan, maar iedere keer won mijn verstand van mijn hart. Ik was waarschijnlijk niets voor haar. ‘Komaan, Romeo.’ Ik zuchtte, sloeg Aaron op zijn achterhoofd en ging naar haar toe.

Abigail Swanepoel.

Hij was er weer en op een of andere manier zou ik normaal moeten beginnen lachen. Dat zou ik doen als ik niet met mijn domme kop over het trapje ben gestruikeld. ‘Gaat het?’ Zijn stem was mooier dan de muziek waarop ik danste, zijn ogen glunderden van dichtbij nog meer dan de mooiste ster aan de hemel. ‘Ik hoop het, als ik niet kan dansen worden ze thuis gek.’ Mompelde ik onzeker. Hij zweeg, hij vroeg niet door naar mijn situatie, hij was compleet geweldig.