Hoofdstuk 11

s'Ochtends ben ik doodmoe, maar ik besluit dat het tijd is om een baantje te gaan zoeken zodat ik iedereen kan terugbetalen. Jake was rond zes uur weer weggegaan omdat Sam hem had geroepen om wacht te gaan lopen. Hij leek er niet echt blij mee en hij verontschuldigde zich ervoor dat hij weer weg moest. Het was lief dat hij bij me was gebleven, maar ik was ook wel opgelucht dat ik weer privacy had. Ik kleed me aan en ruik weer de heerlijke geuren uit de keuken. Emily had weer een heerlijk ontbijt gemaakt. 'Hoe gaat het nou?'vraagt Emily bezorgd. 'Beetje moe, maar wel oké.''Jake heeft verteld over je nachtmerrie,'ging Emily verder. 'Ik begrijp hoe je je voelt.'Ik zucht. 'Hoe kun je dat nou begrijpen?''Ik weet niet of het je ooit is opgevallen, maar er is een reden waarom ik deze littekens op mijn gezicht heb,'zegt Emily. Opeens lijkt ze heel verdrietig. Natuurlijk heb ik die littekens gezien, die komen er niet zomaar. Maar ik ken het verhaal erachter niet, dus wie ben ik om erover te oordelen? 'Het gebeurde toen Sam net een wolf was. Toen kon hij zich nog niet goed onder controle houden. Op een dag werd hij zo kwaad dat hij zich volledig verloor. Ik was gewoon buiten bezig en Sam kwam erbij staan. Ik weet niet waardoor en hij ook niet, maar hij veranderde plotseling. Ik stond veel te dicht bij en hij viel me aan. Ik heb een paar weken in het ziekenhuis gelegen. Daarna is Sam nooit meer zichzelf geworden. Hij heeft het zichzelf nooit, maar ik wel. Ik houd van hem en hij kon er niks aan doen.'Ik realiseer me nu pas dat ik met open mond zit te luisteren. Na een paar minuten heb ik mijn stem weer gevonden. 'Het is wel heel erg voor jullie allebei, maar dat kun je niet vergelijken. Ik haat mijn vader. Jij houdt van Sam,'zeg ik uiteindelijk. 'Dat is zo, maar ik wil dat je weet dat ik ervoor je ben,'zegt Emily. Ik eet de rest van mijn ontbijt in stilte, nadenkend over het verhaal dat Emily me net heeft verteld.

Na het ontbijt rij ik op Angel naar het dorp. Ik rij langs de winkels om te kijken of er ergens een bordje hulp gezocht staan. Ik rij langs het cafeetje waar Jake en ik wat hebben gedronken. Ik zie dat er een bordje serveerster gezocht staat. Hoezo lucky? Ik loop naar binnen en zet mijn liefste glimlach op. Ik loop naar de bar en zie daar zie ik en meisje van mijn leeftijd zitten. 'Hey, ik ben Charlotte. Ik vroeg me af bij wie ik moet zijn voor de sollicitatie voor het baantje.'Het meisje schiet in de lach. 'Daar, maar hij is nu even bezig.' Na een paar minuten komt de man in mijn richting lopen. 'Hallo jongedame, ik ben Jack. Kan ik je ergens me helpen?'vraagt hij. 'Ik wou graag solliciteren voor het baantje. Ik zag dat jullie hulp zoeken,'zeg ik vriendelijk. 'Ja, vertel me dan iets over jezelf,'zegt hij. 'Ik ben Charlotte Johnson, ik ben bijna vijftien, ik logeer bij Emily en Sam in La Push.''Nou, je lijkt me wel een spontaan meisje, dus je bent aangenomen. Je werkt op zaterdag van 10:00 tot 19:00 en woensdag van 16:00 tot 20:00 uur, oké?'vraagt Jack. 'Ja hoor. Heel erg bedankt. Ik zie u zaterdag.'zeg ik en ik loop naar buiten. In rengalop ga ik naar Jacobs huisje. Ik moet hem het goede nieuws vertellen. Zodra ik bij zijn huis ben bel ik aan. Jake doet open en hyper vlieg ik hem in zijn armen. 'Ik heb een baantje,'roep ik blij.