~ OO7.

Alicia

Eenmaal thuis, was het weer zoals elke dag. Stil. Papa op de ene zetel en ik op de andere, maar we zeiden niets. Het enige dat geluid maakte, was de tv. We hebben het niet meer over het onderwerp “vampiers” gehad. Ik vond het eigenlijk nogal eng, dus veel meer wou ik er zelf ook niet van weten. ‘Heb je je hier al wat kunnen aanpassen?’ papa’s blik was volledig op het scherm gericht. ‘Uhu.’ Er viel weer een stilte. Ik kijk even pap’s richting uit en glimlach. Pap had eindelijk de moed gekregen om toch een groot stuk van de waarheid te kunnen vertellen. Ik ga hem niet dwingen om de rest te vertellen, dat zal hij uiteindelijk toch zelf doen. Het was nog steeds behoorlijk stil en dat stoorde me. ‘Hoe zag ze eruit?’ ik prutste wat aan mijn nagel. ‘Wie?’ zijn ogen waren nog altijd op het scherm gericht. ‘Isobel.’ Hij keek onmiddellijk naar mij bij het horen van haar naam. Hij staarde me voor een aantal tellen aan, zocht naar woorden en begon dan uiteindelijk te praten. ‘Zoals jou.’ Hij lachte even en ging verder. ‘Je uiterlijk. Je hebt heel veel van je moeder. Je donkere haren, je ogen. Maar dat is ook alles.’ ‘Wat bedoel je?’ papa staat op en neemt plaats naast me. ‘Ik ben blij dat je niet het innerlijke van je moeder hebt.’ Papa wreef zachtjes over mijn wang. ‘Jij hebt vooral het goede in je, en dat had je moeder niet.’ Hij zucht diep. Voor een aantal tellen was het weer stil. ‘It’s bedtime.’ ‘Ook voor jou. Weekend is over, morgen is je eerste schooldag.’ Ik had helemaal géén zin. Nieuwe school, nieuwe mensen, nieuwe leerkrachten om een hekel aan te hebben,… Ik had niet echt een keus. Met weinig zin slenter ik de trap op, richting de badkamer, poetste mijn tanden, deed mijn pyjama aan en ging in bed liggen. Ik probeerde de slaap te vatten, maar het lukte niet echt. De zenuwen die ik had voor morgen lieten me niet in slaap vallen. Het waren niet alleen de zenuwen, maar ook de schrik die zich samen met de zenuwen in mijn buik mengde. Wie weet lopen er vampiers rond op school? En hoe zou ik ze dan kunnen herkennen? Het gevoel in mijn buik werd alleen maar sterker. Ik ademde even diep in en uit om mezelf even te kalmeren. Er kan niets gebeuren zolang ik mijn armband draag. Al snel begonnen mijn ogen zwaar te worden en voordat ik het wist, was zwarte duisternis alles wat ik nog zag.