021~

Nia Fabregas

Ik liep naar de kantine en keek om me heen. “Dit is geen kantine man, dit is meer een privé restaurant ofzo.” Mompelde ik. “Ja echt he, het is zo mooi.” Hoorde ik iemand achter me zeggen. Ik draaide me om en keek verbaasd naar het meisje achter me. “Oh sorry, liet ik je soms schrikken?” vroeg ze. “Nee hoor.” Mompelde ik. “Ik ben Anne en volgens mij ben jij Nia, is het niet?” zei Anne dus en ze gaf me een hand. “Ja klopt ik ben Nia.” Zei ik met een glimlach. “Loop dan maar met me mee, dan laat ik je de keuken zien.” Zei Anne. “Werk jij ook in de keuken?” vroeg ik verbaasd en ik liep achter Anne aan. “Ja ik ben de enige, er was eerst nog iemand maar die is weg. Dus ik ben blij dat jij er bent.” Glimlachte ze. Ik mag Anne wel, dus dit kan nog best gezellig worden.

Anne had de keuken laten zien en had verteld hoe ze te werk ging. Elke dag moesten er verschillende soorten maaltijden gemaakt worden zodat de spelers konden kiezen wat ze gingen eten. “Heb je al andere spelers ontmoet?” vroeg Anne terwijl ze kip aan het snijden was. “Ja ik heb laatst al Nicklas en Robin ontmoet, en vandaag nog iemand. Aaron ofzo.” Mompelde ik. “En wat vond je van ze?” vroeg Anne met een glimlach. “Ik haat Nicklas, Robin is oke en Aaron is raar.” Zei ik en ik gooide aardappeltjes in een pan. “Wat is er zo raar aan Aaron dan?” vroeg Anne met een glimlach. “Ja nou ik liep samen met Cesc en hij ging allemaal vragen over mij vragen. En dat terwijl ik er gewoon naast liep.” Zei ik verontwaardigd. “Ach, hij is soms een beetje dom maar hij is wel heel lief.” Zei Anne en haar wangen kleurden langzaam rood. “Nou sorry hoor maar zo’n iemand kan niet lief zijn.” Zuchtte ik. “Ik ben verloofd met hem.” Glimlachte Anne en ze liet haar ring zien. “Oh, heb ik net lopen zeiken over je verloofde. Wat slecht!” riep ik geschrokken. “Hahaha het maakt niet uit, Aaron staat om zijn domme acties bekend. Als je hem beter leert kennen dan zie je dat het wel mee valt.” Zei Anne en ze was klaar met haar gedeelte. “Zo nog even de tafels dekken en dan zijn we klaar.” Glimlachte Anne.

De spelers stroomden langzaam binnen en ik keek met een glimlach naar Cesc. Hij zwaaide even en ging toen aan tafel zitten. “En wat is nu de bedoeling?” fluisterde ik. “We moeten vragen wat ze willen en dan brengen we het, maar ik vraag het dit keer wel. Zolang je maar wel mee helpt met het wegbrengen.” Glimlachte Anne en ze liep naar de jongens toe. Na een paar minuutjes kwam ze weer terug en maakten we de borden met eten klaar. We brachten de borden naar de jongens toe en ze wachtten allemaal netjes totdat iedereen had. “Hier de laatste twee. Deze zijn voor Cesc en Nicklas.” Zei Anne met een glimlach. Ik bracht de borden naar Cesc en Nicklas toe en keek Cesc met een glimlach aan. “Wil je nog iets hebben?” vroeg ik en ik woelde even door zijn haar. “Nee hoor.” Glimlachte Cesc en hij sloeg zijn arm om mijn middel heen. “Ik wil graag water.” Zei Nicklas en hij begon met eten. Ik liep naar de keuken en pakte een glas met water. “Hier je water.” Zei ik tegen Nicklas en ik goot het zo over zijn broek heen. “NIA!” Riepen Cesc en Nicklas tegelijk. Ik keek Nicklas met een grijns aan en liep toen weg. Gerechtigheid..