50. Stop

‘Stop!’ schreeuwde Morgan. De handen verdwenen rond mijn hoofd en Aro keek Morgan aan. ‘Ja, mijn jonge vriend?’ vroeg Aro. Dit was mijn kans, ik was wel zwak maar ik probeerde het toch. Iedereen in de zaal, op mijn familie na, viel met pijn op de grond, ik had ze in mijn greep. Ik voelde dat twee armen me vast hadden. Morgan. Ik werd de zaal uit getild, maar voordat de zwakte van mijn lichaam het overnam, zette ik de zaal in vuur, in de hoop dat ze allemaal verbrand werden. Ik bleef wakker maar verloor mijn kracht. Ik was te zwak. Ik hoorde zwak de stemmen van mijn familie en hoorde de wind langs mij suizen. Na een lange tijd voelde ik water. En toen was mijn gevoel ook verdwenen. Mijn ogen stonden open, maar mijn zicht bestond uit vlekken. Pas toen ik mijn kracht langzaam weer terug kreeg merkte ik dat ik op de bank zat. Langzaam ging ik rechtop zitten, ik haatte het als ik dit kreeg. Eerst was het door Kitlyn, maar nu kwam het door mijn zwakte. ‘Isla?’ hoorde ik Morgan opgelucht zeggen. ‘Ja, ik ben wakker’ zei ik. Hij drukte een kus op mijn wang en keek me aan. ‘Je hebt je bescherming aan ons alle gegeven’ zei hij. Ik knikte. ‘Ik doe voor jullie alles maar ik laat jou niet doodgaan, liever ik dan jij’ vertelde ik. Morgan omhelsde me. ‘Kan je het terugnemen? Misschien word je dan sterker?’ vroeg hij en ik knikte. Ik keek hem aan en dacht aan mijn bescherming die ik terug wou. Ik voelde dat het weer in me werd gezogen, niet alleen van Morgan , maar van iedereen. Opgelucht ging ik staan en keek blij naar Morgan die ook gelukkig naar mij keek.