Chapter 19. Anger

'Justin.' Er was iets mis. Ik merkte het, ik zag het aan zijn gezicht. 'Ja?' Mijn stem had een licht angstige ondertoon. 'Ik heb met je moeder gepraat. Ze zei dat je je slecht gedroeg en nog erg van streek was na...' Hij leek naar woorden te zoeken. 'De begrafenis.' Hoewel hij het rustig bracht, vertrok mijn gezicht. Gisternacht leek een droom. Nu was ik wakker en dan zou ik straks zien dat het haar niet was, maar een lelijk wijf met een vreselijke stem, die een uur in de wind stonk. Toch moest ik weg, voordat ik mezelf gek maakte. 'We hebben besloten dat je nog een maandje hier blijft.' Mijn ogen sperden zich wijd open. Woede borrelde op in mijn maag en verspreidde zich tot het in mijn hoofd aankwam. Kwaad staarde ik mijn vader aan, hopend dat hij zich toch zou bedenken. Mijn handen waren tot vuisten gebald. Waren ze gek geworden?! Ik had een carrière waar ik aan moest denken! Ik had mijn fans! Ik had mijn vrienden! Na dat laatste maakte de woede even plaats voor verdriet. Ik had geen vrienden meer. Ze waren weg. De woede begon weer te overheersen. Ze waren toch slechte vrienden! Ze begrepen me niet! Ze waren jaloers! Ik had ze niet nodig! 'Ik laat je wel even alleen,' zei mijn vader. 'Ja, doe dat.' Mijn stem bracht een rauw, raspend geluid voort. Zodra hij de deur achter zich had gesloten, greep ik mijn kussen en smeet alle spullen die op de plankjes stonden ermee op de grond. Stom rothuis! Irritante kutkinderen! Het was allemaal hun schuld! Een vaas viel in stukken op de grond. Mijn voet haalde ik open aan een scherf en ik schreeuwde het uit. Dit maakte me alleen nog maar woester. Ik trapte hard tegen de kledingkast die in de kamer stond en smeet spullen rond in de kamer. Uiteindelijk viel ik uitgeput neer op het bed. Mijn voet brandde pijnlijk en tranen van machteloosheid stroomden over mijn wangen. Mijn hoofd bonkte. Zacht begon ik te snikken. Het was allemaal hun schuld. De kamer was een grote puinhoop en het was allemaal hun schuld. Mijn vrienden, mijn familie, zij hebben me dit aangedaan. Opeens klonk Destiny's geschreeuw door het huis. Uit mijn broekzak haalde ik mijn iPhone en oortjes vandaan. Het volume zette ik op het allerhardst. Een of andere artiest gilde in mijn oren. Pff, ik was veel beter. Ik scrolde langs mijn afspeellijst. Niks leuks, allemaal barslechte muziek. Ik ging naar Youtube. Ik kwam erachter dat ik sinds de begrafenis niet meer op Youtube was geweest. Bij mijn abonnementen stonden veel nieuwe nummers, die soms al maanden geleden waren geüpload. Een van de nummers was van Mystery. Negen maanden geleden geüpload. Ik klikte het aan. "My last song. - Mystery" stond er onderaan in de omschrijving. Geconcentreerd luisterde ik naar de kalmerende tonen van de combinatie van de piano en haar stem.

My skin

Take a look at my body
Look at my hands
There's so much here that I don't understand
Your face say these promises
Whispered like prayers
I don't need them
Because I've been treated so wrong
I've been treated so long
As if I'm becoming untouchable
Well content loves the silence
It thrives in the dark
With fine winding tendrils
That strangle the heart
They say that promises sweeten the blow
But I don't need them, no
I don't need them
I've been treated so wrong
I've been treated so long
As if I'm becoming untouchable
I'm the slow dying flower
In the frost killing hour
Sweet turning sour and untouchable

Ik voelde hoe mijn ogen langzaam dichtvielen door het pure geluid van haar stem. Het kalmeerde me, stelde me gerust, troostte me. Het was mijn schild, als bescherming voor de harde buitenwereld. De harde buitenwereld vol leugens, pijn en verlies. De buitenwereld zonder haar.