Time for action

Met hangende schouders loop ik de school binnen. Het is mijn eerste schooldag in 6vwo. Eigenlijk is school twee weken geleden al begonnen maar ik heb mijn dagen besteed aan het zoeken naar Mathijs. Maar nu ik huisarrest heb word ik weggebracht en opgehaald van school en kom ik er niet onderuit.
Ik loop het lokaal in en ga aan een tafeltje achterin de klas zitten. Ondertussen lopen de andere leerlingen binnen. Ze groeten me, maar ik hoor het niet. Ik staar wezenloos voor me uit. Wat doe ik hier? Ik moet Mathijs zoeken.
Op dat moment word ik omhelst. “Fay! Je bent er weer”roep Ysa vrolijk. Ik knik. Ze gaat naast me zitten. “Hoe gaat het nu met je?”vraagt ze. Ik zwijg en haal mijn schouders op. Ysa slaat een arm om me heen. “Het komt wel goed”fluistert ze. “Hij komt wel weer terug.” Ik schud met mijn hoofd. “Ysa, hij is al zo lang weg, iedereen heeft de hoop al opgegeven”zeg ik. “Maar jij niet”zegt Ysa vastbesloten. “En Nina en ik ook niet.” Ik zucht en sluit mijn ogen. Dan komt de leraar binnen lopen. “Goedemorgen jongens en meisjes, welkom op deze mooie dag”zegt de leraar opgewekt. Ik heb geen idee wie deze man in, maar ik heb nu al een hekel aan hem. De leraar pakt de klassenlijst en begint de namen op te lezen. “Fay?” vraagt hij en hij kijkt de klas rond. Ik steek mijn hand op. De leraar knikt en gaat verder. “Mathijs?”vraagt hij en hij kijkt de klas rond. “Meneer”begint Nina voorzichtig “Mathijs zou in deze klas moeten zitten, maar hij wordt vermist, sinds een maand”zegt ze. De leraar denkt even na en pakt een pen. Hij streept Mathijs zijn naam door op de klassenlijst. Woest spring ik op van mijn stoel. “Wat deed u daar?”schreeuw ik. De leraar kijkt me verbaasd aan en wordt dan boos. “Jongedame, ga jij eens heel snel zitten”zegt hij streng. “Wat deed u daar?”schreeuw ik nog een keer. Hij streepte gewoon Mathijs zijn naam door. Alsof hij niet meer bestaat. Alsof hij voor altijd weg is. Dood is. “Zou jij niet zo’n toon tegen mij aan willen slaan”roept de leraar. Ik tril van woede. “U streepte hem weg! Hij is niet dood!” gil ik. Ik kijk de klas rond. Iedereen staart me aan. Ik verberg mijn hoofd in mijn handen en barst in tranen uit. “Hij is niet dood!”snik ik. “Hij is niet dood.” Ik ren het lokaal uit. Ik moet hier weg. Ik ren naar de wc’s en ga voor de spiegel staan. Ik schrik van mijn eigen spiegelbeeld. Een meisje met een grauwe huid, ingevallen wangen en doffe betraande ogen staart terug. Ik laat mijn tranen lopen. “Als Mathijs dood is”fluister ik, “dan wil ik ook niet meer leven.” Ik staar nog even naar mijn spiegelbeeld. Dan bal ik mijn hand tot een vuist en sla de spiegel in duizend stukjes. Geschokt deins ik achteruit en staar naar mijn hand dat helemaal rood is van het bloed. Ik laat me op de grond zakken en sluit mijn ogen, terwijl de tranen nog steeds over mijn wangen stromen. Ik kan het niet meer, ik wil het niet meer.
“Fay!”gilt iemand. Ik open mijn ogen. Alles is wazig. Ik hoor stemmen. Ze praten over mij. Hou op! Wil ik gillen. Laat me met rust! Maar er komt niets uit mijn mond. Ik voel hoe twee sterke armen mij optillen. Ik draai mijn hoofd. Alex kijkt me bezorgd aan. Hij loopt met mij in zijn armen de toiletten uit. Ik sluit mijn ogen en leun tegen zijn borst. Even later wordt ik neergelegd en pakt iemand mijn hand. Ik kreun en open mijn ogen. Ik lig op een bank in de kamer van de EHBO. Om me heen zitten Nina, Ysa, Alex en de verpleegster. De verpleegster heeft mijn hand vast en haalt met een pincet de stukjes glas eruit. Ik voel het niet eens. Nina gaat naast me zitten en pakt mijn andere hand. “Fay? Wat is er gebeurd?”vraagt ze bezorgd. “Ik..ik..”stamel ik en ik begin weer te huilen. “Ik kan het gewoon niet meer”snik ik. “Ik mis hem zo, ik kan gewoon niet zonder hem.” Alex gaat bij mijn hoofd zitten en strijkt over mijn haar. “Ik keek in de spiegel, en…en.. ik kon niet meer naar mezelf kijken, ik voelde me zo vreselijk, en toen..heb ik de spiegel stuk geslagen”huil ik. De tranen blijven maar komen. Nina wrijft over mijn hand en Alex over mijn haar. Ondertussen heeft de verpleegster het verband aangelegd en ga ik overeind zitten. Alex neemt me op schoot en slaat zijn armen om me heen. Ik leun tegen zijn borst en besmeur zijn shirt met mijn tranen. Hij wiegt me zachtjes heen en weer.
“Ik heb je moeder gebeld”zegt Ysa zachtjes “ze komt je zo halen.” “Da..dank je wel”huil ik.

Als mijn moeder binnenkomt ben ik alweer aardig gekalmeerd. Ik zit op de bank met een glas water in mijn hand. Ze komt naast me zitten en slaat een arm om me heen. “Lieverd”zegt ze en ze strijkt over mijn haar. “We gaan lekker naar huis, en jij blijft de komende dagen thuis.” Ik knik dankbaar. Samen staan we op.
“Bedankt”zeg ik tegen Alex, Nina en Ysa. Alle drie glimlachen ze naar me. Met haar arm nog om me heen lopen mijn moeder en ik naar de auto. We rijden naar huis
en thuis stopt mijn moeder me in bed. Ik sluit mijn ogen en val in slaap.

Met een schok word ik wakker. De droom leek zo echt. Ik kijk naar de foto op het nachtkastje en begin te huilen. Plotseling voel ik een windvlaag langs me heen gaan.
Ik kijk op maar ik zie niemand. Ik veeg mijn tranen weg. “Wie is daar?” vraag ik aan het donker. Ik krijg geen antwoord. Ik sluit m’n ogen en zucht een keer diep. Ik open m’n ogen weer en kijk recht in twee felblauwe ogen. “Mathijs?”vraag ik. Ik ga met mijn hand naar het lichtknopje en doe het aan. Ik kijk mijn kamer rond. Niemand. Word ik gek? Zie ik dingen die er niet zijn? Ik voel weer tranen opkomen maar ik veeg ze woest weg. Genoeg gehuild. Tijd voor actie.